Journal of Agroecology最新文献

{"title":"استفاده از تکنیکهای آماری چندمتغیره در تعیین عوامل مؤثر بر کارآیی مصرف آب ذرت دانهای (Zea mays L.) در شرایط کاربرد همزمان نیتروژن و نهادههای بومسازگار","authors":"محسن جهان, محمد بهزاد امیری, میلاد صالح آبادی, نگار ناصری, صدیقه عباسی","doi":"10.22067/AGRY.2021.67224.0","DOIUrl":"https://doi.org/10.22067/AGRY.2021.67224.0","url":null,"abstract":"به‎منظور بررسی اثر کاربرد همزمان نیتروژن و نهاده‎های اکولوژیک در سطوح مختلف آبیاری و تعیین عامل‎های مؤثر بر کارآیی مصرف آب ذرت (Zea mays L.)، آزمایشی در سال زراعی 95- 1394 در دانشگاه فردوسی مشهد به‎صورت کرت‎های خرد شده در قالب طرح پایه‎ی بلوک‎های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. سطوح آبیاری در دو سطح (50 و 100 درصد نیاز آبی) در کرت‎های اصلی و تیمارهای تغذیه‎ای در پنج سطح (1- نیتروژن خالص+سوپرجاذب رطوبت، 2- سوپرجاذب رطوبت+اسید هیومیک+اسید سالیسیلیک، 3- اسید هیومیک+اسید سالیسیلیک+نیتروژن خالص، 4- اسید هیومیک+اسید سالیسیلیک+نیتروژن خالص+سوپرجاذب رطوبت و 5- شاهد) در کرت‎های فرعی قرار گرفتند. با توجه به نتایج تجزیه‎ی عاملی، متغیرها به دو عامل تجزیه شدند. عامل اول 59 درصد از واریانس متغیرها را تبیین کرد. متغیرهای عملکرد دانه، عملکرد ماده‎ی خشک، ارتفاع بوته، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول و نیتروژن، فسفر و پی‎اچ خاک روی عامل اول و متغیرهای وزن دانه در بوته، شوری خاک و کارآیی مصرف آب روی عامل دوم بیشترین بار را داشتند. در عامل اول، متغیرهای مهمی نظیر نیتروژن، فسفر و پی‎اچ خاک قرار گرفتند، بنابراین می‎توان این عامل را توصیف‎کننده‎ی شرایط خاک و عامل دوم که دارای بیشترین بار روی کارآیی مصرف آب بود، عامل کارآیی مصرف آب نامید.","PeriodicalId":287764,"journal":{"name":"Journal of Agroecology","volume":"3 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-06-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"115690164","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}

{"title":"ارزیابی تأثیر رگههای سبز چشماندازها بر تنوع زیستی بومنظامهای زراعی","authors":"رضا رستمی, علیرضا جعفرزاده کوچکی, پرویز رضوانی مقدم, مهدی نصیری محلاتی","doi":"10.22067/JAG.V1I1.51010","DOIUrl":"https://doi.org/10.22067/JAG.V1I1.51010","url":null,"abstract":"اعمال شیوه­های مدیریت فشرده بوم‌نظام‌های زراعی، تنوع زیستی را به‌ویژه در حواشی زمین­های زراعی به‌شکل نگران‌کننده­ای کاهش داده است. هدف این مطالعه، ارزیابی پوشش گیاهی موجود در عناصر زیستگاهی نواری، موسوم به رگه­های سبز در یک چشم­انداز زراعی در شهرستان گیلانغرب استان کرمانشاه بود. ابتدا نقشه عوارض ساختاری چشم­انداز مورد بررسی تهیه شد و سپس انواع حواشی زمین­های زراعی به هفت گروه زمین‌های زراعی، راه­ها، نهرهای دائمی و غیردائمی، حاشیه‌های هم‌جوار با زیستگاه‌های طبیعی، حاشیه‌های بین دو زمین زراعی و رگه‌های سبز درختی تقسیم گردید. گونه­های گیاهی موجود بر مبنای پاسخ به میزان فشردگی استفاده از زمین به دو گروه شامل گونه­های متحمل زراعی و گونه­های ارزشمند طبیعی طبقه‌بندی شد. فاکتور­های مربوط به تنوع در عوارض ساختاری چشم­انداز تغییرات در غنای گونه­ای گیاهان متحمل زراعی و ارزشمند طبیعی را در مقیاس 2 × 2 مترمربعی توضیح دادند. بیشترین غنای گونه­ای کل در زمین­های زراعی (43 گونه) و بعد از آن در حاشیه­های هم‌جوار با زیستگا­ه­های طبیعی (37) ثبت شد. بیشترین مقدار شاخص تنوع شانون وینر و بریلیون در گروه گیاهان متحمل زراعی، مربوط به حاشیه­های­ مابین­دو زمین ­زراعی (به‌ترتیب 03/2 و 85/1) و پس از آن حاشیه­های هم‌جوار با زیستگاه­های طبیعی (4/1 و 27/1) بود؛ و در گروه گیاهان ارزشمند طبیعی، بیشترین مقادیر این شاخص­ها برای زمین­های زراعی (08/3 و 52/2) و حاشیه­های هم‌جوار با زیستگاه­های طبیعی (08/3 و 52/2) مورد محاسبه قرار گرفت. نتایج این مطالعه، نقش قابل توجه عناصر نیمه طبیعی موسوم به رگه­های سبز چشم‌انداز را در ارتقای غنای گونه­های ارزشمند طبیعی، تأیید می­کند.","PeriodicalId":287764,"journal":{"name":"Journal of Agroecology","volume":"19 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"121300316","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}

{"title":"نقش اصلاحکنندههای خاکهای آهکی بر عملکرد کمّی و کیفی سیاهدانه (Nigella sativa L.)","authors":"سید محمد سیدی, پرویز رضوانی مقدم, محمد خواجه حسینی, حمید شاهنده","doi":"10.22067/JAG.V11I4.27851","DOIUrl":"https://doi.org/10.22067/JAG.V11I4.27851","url":null,"abstract":"به‌منظور تأثیر گوگرد و باکتری‌های اکسید‌کننده گوگردی بر میزان مصرف فسفر و تأثیر آن بر عملکرد کمی و کیفی سیاهدانه (Nigella sativa L.) در خاک آهکی، آزمایشی در سال زراعی 92-1391 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد به اجرا در آمد. این مطالعه به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 12 تیمار و سه تکرار طراحی شد. چهار اصلاح‌کننده خاک آهکی (شاهد، ورمی‌کمپوست + باکتری تیوباسیلوس، گوگرد + باکتری تیوباسیلوس و ورمی‌کمپوست + گوگرد + باکتری تیوباسیلوس) و سه سطح کاربرد فسفر (صفر، 30 و 60 کیلوگرم در هکتار) به‌ترتیب به‌عنوان عامل اول و دوم آزمایش انتخاب شدند. بر اساس نتایج تجزیه واریانس، ارتفاع بوته، شاخص سطح برگ و وزن خشک بوته سیاهدانه در مرحله گل‌دهی به‌طور معنی­دار تحت تأثیر اثر متقابل مقدار فسفر و اصلاح‌کننده­های خاک قرار گرفتند. هم‌چنین اثر متقابل ذکر شده بر عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک سیاهدانه معنی‌دار بود. در شرایط عدم کاربرد فسفر، نقش تیمار گوگرد + باکتری تیوباسیلوس در افزایش معنی­دار عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک سیاهدانه بیش از کاربرد 30 و 60 کیلوگرم در هکتار فسفر به تنهایی بود. کاربرد ورمی‌کمپوست + باکتری تیوباسیلوس به تنهایی و یا همراه با گوگرد بیش‌ترین تأثیر معنی­دار را در افزایش عملکرد دانه و بیولوژیک سیاهدانه داشت. به‌طوری‌که در نتیجه کاربرد تیمار ورمی‌کمپوست + باکتری تیوباسیلوس و نیز تیمار ورمی‌کمپوست + گوگرد + باکتری تیوباسیلوس، عملکرد دانه نسبت به تیمار شاهد به‌ترتیب تا 3/63 و 4/84 درصد افزایش یافت. در خاک­های آهکی، اکسیداسیون بیولوژیکی گوگرد به تنهایی و یا همراه با کود ورمی‌کمپوست می­تواند به راهکاری مناسب جهت فراهمی بیش‌تر فسفر در خاک و افزایش عملکرد کمی و کیفی سیاهدانه مطرح باشد.","PeriodicalId":287764,"journal":{"name":"Journal of Agroecology","volume":"61 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2020-02-20","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"124191826","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}

{"title":"تأثیر عوامل بومشناختی بر تنوع زیستی گونههای گیاهی بومنظام طبیعی بهارکیش قوچان","authors":"سعید محرمی پور, علیرضا جعفرزاده کوچکی, مهدی نصیری محلاتی, پرویز رضوانی مقدم","doi":"10.22067/JAG.V11I4.56352","DOIUrl":"https://doi.org/10.22067/JAG.V11I4.56352","url":null,"abstract":"به‌منظور دستیابی به توسعه پایدار و هم‌چنین حفاظت از اکوسیستم‌های طبیعی و تنوع زیستی آن‌ها، لازم است نقش عوامل بوم‌شناختی و تأثیر آن­ها بر تنوع گونه­های گیاهی مورد ارزیابی قرار گیرد. در این راستا، در پژوهش حاضر تأثیر عوامل بوم‌شناختی بر تنوع زیستی گونه‌های گیاهی در بوم‌نظام طبیعی بهارکیش قوچان در بهار سال 1393 بررسی شد. ابتدا با روی‌هم‌اندازی چهار نقشه شیب، جهت جغرافیایی، طبقات ارتفاعی و سازندهای زمین‌شناسی نقشه واحدهای کاری تهیه شد، سپس بر اساس ساختار، نحوه توزیع و حضور گونه­های غالب، چهار تیپ همگن مشخص شده و 35 پلات در هر تیپ گیاهی به‌روش سیستماتیک- تصادفی مسقر گردید و پلات­های با سطح نمونه دو مترمربعی (بر اساس روش تعیین حداقل سطح) جهت برآورد پوشش گیاهی به‌کار گرفته شد. نمونه‌برداری از پوشش گیاهی در کلیه پلات‌ها و نمونه‌برداری از خاک به‌صورت نمونه مرکب از هر واحد کاری به‌وسیله اوگر از عمق صفر تا 30 سانتی‌متری انجام شد. در هر پلات گیاهان موجود فهرست و درصد تاج‌پوشش ثبت و کلیه ویژگی‌های خاک شامل: درصد رس، سیلت، شن، ماده آلی، رطوبت اشباع، کربن آلی و میزان اسیدیته و هدایت الکتریکی و هم‌چنین ویژگی‌های توپوگرافیک از جمله: شیب، جهت جغرافیایی و ارتفاع از سطح دریا اندازه‌گیری شد. از طرفی، تغییرات تنوع در سازند­های مختلف زمین‌شناسی نیز مشخص شد. مطالعه تنوع زیستی گونه­های گیاهی با استفاده از شاخص­های تنوع شانون- وینر و سیپمپسون، شاخص غنای مارگالف و شاخص یکنواختی اسمیت- ویلسون انجام شد. هم‌چنین به‌منظور تعیین مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار بر تغییرات تنوع گونه‌ای از آنالیز تجزیه به مؤلفه‌های اصلی و در محیط PCA استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که ارتفاع از سطح دریا بر تنوع، غنا و یکنواختی گونه‌های گیاهی منطقه تأثیر معنی‌داری داشته و در دامنه ارتفاعی میانی2200-1900 متر، شاخص‌های تنوع سیمپسون و شانون– وینر، غنای مارگالف و یکنواختی اسمیت- ویلسون بیش‌ترین مقدار را داشتند. هم‌چنین جهت دامنه شمالی و شیب دامنه، تنوع و غنای گونه‌ای را به‌طور معنی‌داری تحت تأثیر قرار داده و در شیب­های تا 15 درصد، تنوع شانون- وینر و غنای گونه‌ای مارگالف بالاترین مقدار را داشته و شاخص یکنواختی اسمیت- ویلسون در شیب 15 تا 45 درصد، بیش‌ترین مقدار را داشت. نتایج حاصل از تجزیه به مؤلفه‌های اصلی نشان داد که با توجه به قدر مطلق ضرایب، مؤلفه اول شامل: درصد کربن آلی خاک، درصد ماده آلی و درصد رس و مؤلفه دوم شامل: هدایت الکتریکی و ارتفاع و درصد رطوبت اشباع، درصد سیلت، درصد شن و درصد شیب، بیش‌ترین تأثیر را بر تنوع گونه‌ای منطقه مورد مطالعه داشتند.","PeriodicalId":287764,"journal":{"name":"Journal of Agroecology","volume":"48 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2020-02-20","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"131587623","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}

{"title":"بررسی اثر باکتریهای آزادزی تثبیتکننده نیتروژن و حلکننده فسفر و پتاسیم بر شاخصهای رشدی دو توده ماش (Vigna radiata L.)","authors":"افسانه یوسفی, رضا میرزایی تالارپشتی, جعفر نباتی, سعید صوفیزاده","doi":"10.22067/JAG.V11I4.77747","DOIUrl":"https://doi.org/10.22067/JAG.V11I4.77747","url":null,"abstract":"به‌منظور بررسی اثر باکتری‌های حل‌کننده فسفر، پتاسیم و تثبیت‌کننده آزادزی نیتروژن بر شاخص‌های رشدی ماش (Vigna radiata L.)، آزمایشی در سال زراعی 1396 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی، با دو توده ماش (دزفولی و هندی)، شش تیمار کودی شامل: 1- باکتری‌های آزادزی تثبیت‌کننده نیتروژن، 2- باکتری‌های حل‌کننده فسفر، 3- باکتری‌های حل‌کننده پتاسیم، 4- باکتری‌های آزادزی تثبیت‌کننده نیتروژن + باکتری‌های حل‌کننده پتاسیم و فسفر، 5- کود شیمیایی نیتروژن و 6- شاهد (بدون کود زیستی و شیمیایی) در سه تکرار اجرا شد. مقدار واحد کلونی ریز‌موجود در هر گرم کود زیستی 107 واحد بود. صفات مورد مطالعه شامل شاخص سطح برگ، ماده خشک تجمعی، سرعت رشد محصول، سرعت آسیمیلاسیون خالص، سرعت رشد نسبی و عملکرد دانه بود. نتایج نشان داد که بیش‌ترین شاخص سطح برگ (80/3)، تجمع ماده خشک (835 گرم بر مترمربع) و عملکرد دانه (1558 کیلوگرم در هکتار) ماش در توده هندی به‌دست آمد و توده دزفولی بیش‌ترین سرعت رشد محصول (25 گرم در مترمربع در روز)، سرعت رشد نسبی (056/0 گرم در مترمربع در روز) و سرعت آسیمیلاسیون خالص (95/18 گرم دی‌اکسید‌کربن در مترمربع در روز) را نشان داد. کم‌ترین شاخص‌های رشد در شاهد در هر دو توده دزفولی و هندی به‌دست آمد. بر این اساس می‌توان چنین نتیجه گرفت که کاربرد هم‌زمان کودهای زیستی در بهبود شرایط رشدی گیاه اثر قابل توجهی داشته است و از ﻃﺮﯾﻖ اﻓﺰاﯾﺶ رﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ رﯾﺸﻪ و در نتیجه ﺟﺬب ﺑﻬﺘﺮ آب و ﻣﻮاد ﻏﺬاﯾﯽ از ﺧﺎک توانسته است، ﺳﺒﺐ اﻓﺰاﯾﺶ ﻋﻤﻠﮑﺮد و ﺑﻬﺒﻮد ﺻﻔﺎت ﮐﻤﯽ ﮔﯿﺎه ﮔﺮدد.","PeriodicalId":287764,"journal":{"name":"Journal of Agroecology","volume":"3 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2020-02-20","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"123024397","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}

{"title":"اثر مدیریت تغذیهای بر عملکرد و اجزای عملکرد گیاه ذرت (Zea mays L.) تحت تأثیر سیستمهای مختلف خاکورزی","authors":"عصمت محمدی, حمیدرضا اصغری, احمد غلامی, دل سرورخرم","doi":"10.22067/JAG.V11I1.65869","DOIUrl":"https://doi.org/10.22067/JAG.V11I1.65869","url":null,"abstract":"به منظور بررسی اثر سیستم‏های مختلف خاک‏ورزی و مدیریت تغذیه‏ای بر گیاه ذرت سینگل کراس 704 (Zea mays L.)، آزمایشی به صورت کرت‏های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک‏های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی شاهرود در سال 95-1394 اجرا گردید. تیمارهای آزمایشی شامل سیستم‏های خاک‏ورزی در دو سطح (مرسوم و کم‏خاک‏ورزی) به عنوان عامل اصلی و مدیریت تغذیه‏ای در هفت سطح شامل (شاهد، کود شیمیایی، کود دامی، بیوچار، کود شیمیایی + دامی، کود شیمیایی + بیوچار و کود دامی + بیوچار) به عنوان عامل فرعی بودند. نتایج نشان داد که مدیریت تغذیه‏ای اثر معنی‏داری بر عناصر غذایی، پروتئین دانه، ویژگی‏های بلال، وزن صد دانه، عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه و شاخص برداشت داشت.کمترین و بیشترین نیتروژن دانه، وزن بلال، عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه به ترتیب مربوط به شاهد و کود شیمیایی بود. کود شیمیایی + دامی نیتروژن دانه، وزن بلال، عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه را به ترتیب 89/13، 19/56،04/47 و 41/60 درصد نسبت به شاهد افزایش داد. همچنین کود شیمیایی + بیوچاربه ترتیب باعث افزایش 81/14، 78/52، 69/42 و 32/56 درصدی نیتروژن دانه، وزن بلال، عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه نسبت به شاهد شد. کود شیمیایی + دامی و کود شیمیایی + بیوچار با کود شیمیایی تفاوت معنی‏داری را نشان ندادند. همچنین بین دو سطح خاک‏ورزی مرسوم و کم‏خاک‏ورزی اختلاف معنی‏داری در عناصر غذایی، پروتئین دانه، ویژگی‏های بلال، وزن صد دانه، عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه و شاخص برداشت مشاهده نشد. بنابراین می‏توان به منظور جلوگیری از اثرات مخرب خاک‏ورزی مرسوم و آلایندگی خاک‏های اراضی زراعی به کود شیمیایی نیتروژن و حفظ کیفیت و سلامت خاک، استفاده از کم‏خاک‏ورزی به همراه کود شیمیایی + دامی و کود شیمیایی + بیوچار را توصیه نمود.","PeriodicalId":287764,"journal":{"name":"Journal of Agroecology","volume":"152 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-06-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"123063398","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}

{"title":"بررسی عملکرد و اجزاء عملکرد دانه گیاه علف قناری (Phalaris canariensis L.) در پاسخ به سطوح مختلف آبیاری، کودهای آلی و شیمیایی","authors":"ویدا ورناصری قندعلی, پرویز رضوانی مقدم, دل سرورخرم","doi":"10.22067/JAG.V11I1.45399","DOIUrl":"https://doi.org/10.22067/JAG.V11I1.45399","url":null,"abstract":"به منظور بررسی اثر مقادیر مختلف آب آبیاری و مدیریت تلفیقی کودهای آلی و شیمیایی بر عملکرد و اجزاء عملکرد دانه گیاه علف قناری (Phalaris canariensis L.)، آزمایشی به صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در سال زراعی 93-1392 اجرا شد. رژیم‌های مختلف آبیاری در سه سطح (60، 80 و 100 درصد نیاز آبی) در کرت­های اصلی و تیمار‌های کودی در شش سطح (کود شیمیایی (200 کیلوگرم در هکتار از منبع اوره و 150 کیلوگرم در هکتار از منبع سوپر فسفات تریپل)، کود ورمی‌کمپوست (6 تن در هکتار)، کود دامی (30 تن در هکتار)، کود شیمیایی+کود ورمی‌کمپوست، کود شیمیایی+کود دامی و شاهد) در کرت­های فرعی قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد سطوح مختلف آب آبیاری اثر معنی‌داری بر روی تمامی صفات مورد بررسی به جز شاخص برداشت داشت. ارتفاع، تعداد پنجه، تعداد سنبله، تعداد دانه و وزن دانه در بوته، عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک، پروتئین دانه و عملکرد پروتئین دانه به طور معنی‌داری تحت تأثیر تیمار‌های کودی قرار گرفتند. اثر متقابل رژیم‌های مختلف آبیاری و تیمار‌های کودی اثر معنی‌داری بر صفات ارتفاع بوته، تعداد پنجه در بوته داشت. بیشترین ارتفاع بوته در تیمار آبیاری 80 درصد نیاز آبی + کود ورمی‌کمپوست و بیشترین تعداد پنجه در بوته در تیمار آبیاری 100 درصد نیاز آبی+کود ورمی‌کمپوست مشاهده شد. همچنین در تیمار آبیاری100 درصد نیاز آبی و 80 درصد نیاز آبی بیشترین تعداد دانه در بوته و بیشترین عملکرد بیولوژیک مشاهده شد. تعداد دانه در بوته و عملکرد بیولوژیک در تیمار مصرف کود دامی و کود ورمی‌کمپوست بیشترین مقدار را دارا بودند. تیمار‌های کود دامی و ورمی‌کمپوست نسبت به تیمار کود شیمیایی و شاهد عملکرد بهتری داشتند. در مجموع اکثر صفات مورد مطالعه تیمار آبیاری 100 درصد نیاز آبی تفاوت معنی‌داری با آبیاری 80 درصد نیاز آبی نداشت و مصرف کود آلی نیز تأثیر مناسب‌تری بر رشد و عملکرد گیاه بر جای گذاشت.","PeriodicalId":287764,"journal":{"name":"Journal of Agroecology","volume":"45 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-06-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"121866046","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}

{"title":"روند تغییرات زمانی ردپای اکولوژیکی غذا در ایران و ارزیابی سناریوهای آینده","authors":"مهدی نصیری محلاتی, علیرضا جعفرزاده کوچکی, دل سرورخرم","doi":"10.22067/JAG.V10I4.40525","DOIUrl":"https://doi.org/10.22067/JAG.V10I4.40525","url":null,"abstract":"در این پژوهش روند تغییرات ردپای اکولوژیکی غذا و کل، ظرفیت زیستی و کمبود اکولوژیکی ایران در فاصله سال‌های 1392-1370 شمسی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و بر اساس روند‌های بدست آمده مقدار این شاخص ها برای سال 1404 شمسی پیش‌بینی شد. نتایج نشان داد که ردپای کل و ردپای غذای کشور در طی دوره مطالعه به ترتیب به میزان 3/3 و 9/2 درصد در سال افزایش یافته و با تداوم این روند تا سال 1404 شمسی به ترتیب به 34/3 و 05/1 هکتار جهانی به ازاء هر نفر خواهند رسید. ظرفیت زیستی کشور در سال 1392 معادل 82/0 هکتار جهانی به ازاء هر نفر بدست آمد که کمتر از ظرفیت زیستی جهان (8/1 هکتار جهانی بر نفر) و میانگین خاورمیانه و آسیای مرکزی (92/0 هکتار جهانی بر نفر) می‌باشد. از کل ظرفیت زیستی کشور 47% مربوط به اراضی زراعی و 30 درصد مربوط به جنگل‌ها و مراتع می باشد. تغییرات زمانی ظرفیت زیستی کشور روندی افزایشی با شیبی اندک دارد و پیش‌بینی می‌شود که تا سال 1404 شمسی به 85/0 هکتار جهانی به ازاء هر نفر برسد. کمبود اکولوژیکی کشور (تفاضل ردپای اکولوژیکی از ظرفیت زیستی) که در سال 1370 معادل 7/0 هکتار جهانی به ازاء هر نفر بوده با رشد سالانه 9/5 درصدی در سال 1392 شمسی به 9/1 هکتار جهانی رسید و پیش‌بینی می‌شود که تا سال 1404 شمسی به 5/2 هکتار جهانی به ازاء هر نفر افزایش یابد. تعادل بین میزان مصرف و تولید مواد غذایی و ردپای غذای کشور در سال 1404 شمسی بر اساس چهار سناریو مبتنی بر مقادیر مختلف مصرف فرآورده‌های دامی (گوشت و لبنیات) مورد ارزیابی قرار گرفت. در تمامی سناریوها با افزایش مصرف فرآورده‌های دامی عدم تعادل بین تولید و مصرف شدید تر شد و در نتیجه شاخص خودکفایی غذایی کشور کاهش و ردپای غذا افزایش یافت. نتایج نشان داد که افزایش کارآیی مصرف منابع (آب و نیتروژن) به میزان 20% نسبت به مقدار فعلی باعث بهبود شاخص خود کفایی شده و ردپای اکولوژیکی غذا را در کلیه سناریوهای آینده به میزان قابل توجهی کاهش خواهد داد.","PeriodicalId":287764,"journal":{"name":"Journal of Agroecology","volume":"22 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-02-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"133545081","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}

{"title":"ردپای اکولوژیکی غذا در ایران","authors":"علیرضا جعفرزاده کوچکی, مهدی نصیری محلاتی, دل سرورخرم","doi":"10.22067/JAG.V10I4.40518","DOIUrl":"https://doi.org/10.22067/JAG.V10I4.40518","url":null,"abstract":"","PeriodicalId":287764,"journal":{"name":"Journal of Agroecology","volume":"53 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-02-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"124046621","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}

{"title":"بهینه سازی مصرف کود در گندم با استفاده از شاخص تغذیه نیتروژن","authors":"مهدی نصیری محلاتی, علیرضا جعفرزاده کوچکی","doi":"10.22067/JAG.V10I3.32578","DOIUrl":"https://doi.org/10.22067/JAG.V10I3.32578","url":null,"abstract":"To determine nitrogen nutrition index for wheat cultivars a field experiment was conducted with factorial arrangement based on complete randomized block design with 3 replications. Experimental factors included 3 wheat cultivars (Chamran, Gaskogen and Sionez) and 4 nitrogen application rates (0, 55, 110 and 170 kg N ha-1). Shoot dry matter and nitrogen concentration was measured in 5 sampling during vegetative growth period. Using these data critical N concentrations and critical N dilution curve calculated and compared with the reference dilution curve for wheat crop. Critical concentration were slightly underestimated by the curve obtained in this study however, estimated coefficients of the dilution curve were closed to those of reference curve. Overall, nitrogen deficiency, sufficiency and excess in shoot dry matter were properly described by the estimated critical dilution and critical uptake curves. All wheat cultivars were nitrogen limited in control and 55 kg N ha-1 however, in 170 kg N ha-1 shoot nitrogen content was more than amount required for optimal growth and in 110 kg N ha-1 nitrogen uptake was closed to critical values. Nitrogen nutrition index (NNI) was calculated as the ratio between measured shoot N (%) and the critical N concentration. In control and 55 kg N ha-1 NNI was lower than 1 during the whole vegetative growth period. However, in 110 kg N ha-1 NNI was almost 1 and in 170 kg N ha-1 varied between 1-1.3. A significant relation was obtained between NNI at flowering and relative yield of wheat cultivars and grain yield of 3 cultivars reached to its maximum at NNI=0.9-1. Grain protein was also linearly correlated with NII at flowering. Based on the results nitrogen nutrition index calculated from critical dilution curve could be used for precise estimation of crop growth rate, dry matter accumulation, grain yield and grain protein and to optimize N fertilizer required for any predefined yield level.","PeriodicalId":287764,"journal":{"name":"Journal of Agroecology","volume":"38 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"123521362","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}