M. P. Prieto Martínez, M. Castro González, Óscar Lantes Suárez
{"title":"Un yacimiento y tres historias. Biografía de un megalito gallego. El túmulo de Perravella 1 (Cerceda, A Coruña)","authors":"M. P. Prieto Martínez, M. Castro González, Óscar Lantes Suárez","doi":"10.3989/ceg.2022.135.01","DOIUrl":"https://doi.org/10.3989/ceg.2022.135.01","url":null,"abstract":"Los trabajos de limpieza y un sondeo valorativo superficial realizado sobre el túmulo de Perravella 1 (Acevedo, Cerceda, A Coruña) para evaluar su estado de conservación han sacado a la luz fragmentos de un vaso campaniforme y algunas muestras que pudieron datarse. El estudio combinado de la estratigrafía, los resultados radiocarbónicos y el estudio de la cerámica (formal y arqueométrico) ha permitido constatar un uso prolongado y complejo de un túmulo que apenas se percibe en el terreno. Nuestro objetivo es realizar una síntesis de los datos que tenemos del yacimiento, siendo estos referentes a las reutilizaciones del monumento a lo largo del tiempo, y no a la construcción del mismo. De esta forma, hemos podido identificar tres momentos de uso: por un lado, el III milenio BC, gracias a los restos de una vasija campaniforme, y, por otro lado, la Época Altomedieval y el Periodo Moderno, reflejados en las dataciones radiocarbónicas y la estratigrafía del túmulo. \u0000[gl] Os traballos de limpeza e unha sondaxe valorativa superficial realizada sobre o túmulo de Perravella 1 (Acevedo, Cerceda, A Coruña) para avaliar o seu estado de conservación sacaron á luz fragmentos dun vaso campaniforme e algunhas mostras que puideron datarse. O estudo combinado da estratigrafía, os resultados radiocarbónicos e o estudo da cerámica (formal e arqueométrico) permitiron constatar un uso prolongado e complexo dun túmulo que apenas é perceptible no terreo. O noso obxectivo é realizar unha síntese dos datos obtidos do xacemento, sendo estes referentes ás reutilizacións do monumento ao longo do tempo, e non á construción do mesmo. Deste modo, puidemos identificar tres momentos de uso: por unha banda, o III milenio BC, grazas aos restos dun vaso campaniforme, e, doutra, a Época Altomedieval e o Período Moderno, reflectidos nas datacións radiocarbónicas e na estratigrafía do túmulo.","PeriodicalId":41076,"journal":{"name":"Cuadernos de Estudios Gallegos","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2022-07-27","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42305972","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Una aproximación a Santiago y su urbanismo a través del colegio mayor La Estila y el Instituto de Investigaciones Agrobiológicas","authors":"Luis Alcalá-Galiano Pareja","doi":"10.3989/ceg.2022.135.14","DOIUrl":"https://doi.org/10.3989/ceg.2022.135.14","url":null,"abstract":"Este artículo propone revisar la obra temprana del arquitecto Miguel Fisac (1913-2006) y entender el impacto que tuvo en el desarrollo cultural y urbano de Santiago de Compostela. Tanto Miguel Fisac como Santiago de Compostela son figuras históricas fundamentales que requieren mayor atención crítica en la literatura para entender el papel que jugaron en el desarrollo político, ideológico y cultural del Franquismo. Miguel Fisac es uno de los arquitectos que, teórica y prácticamente, favoreció la introducción de la modernidad en la arquitectura española tras la Guerra Civil. \u0000Desde un punto de vista práctico, dos de los edificios que trazó en sus primeros años como arquitecto fueron determinantes en el crecimiento de Santiago de Compostela, tanto por el momento como por la relevancia en el ámbito urbanístico, científico y universitario. Se trata del colegio mayor La Estila (1947/1948), residencia para estudiantes universitarios que supondrá un impulso en el tejido urbano de la zona norte de la ciudad; y del Instituto de Investigaciones Agrobiológicas (1952), una tipología edilicia dedicada a la investigación en el marco de un campus universitario. \u0000 \u0000[gl] Este artigo propón revisar a obra temperá do arquitecto Miguel Fisac (1913-2006) e entender o impacto que tivo no desenvolvemento cultural e urbano de Santiago de Compostela. Tanto Miguel Fisac como Santiago de Compostela son figuras históricas fundamentais que requiren maior atención crítica na literatura para entender o papel que xogaron no desenvolvemento político, ideolóxico e cultural do Franquismo. Miguel Fisac é un dos arquitectos que, teórica e practicamente, favoreceron a introdución da modernidade na arquitectura española trala Guerra Civil. \u0000Desde un punto de vista práctico, dous dos edificios que trazou nos seus primeiros anos como arquitecto foron determinantes no crecemento de Santiago de Compostela, tanto polo momento como pola relevancia no ámbito urbanístico, científico e universitario. Trátase do colexio maior La Estila (1947/1948), unha residencia para estudantes universitarios que suporá un pulo no tecido urbano da zona norte da cidade; e do Instituto de Agrobiológicas (1952), unha tipoloxía edilicia dedicada á investigación no marco dun campus universitario.","PeriodicalId":41076,"journal":{"name":"Cuadernos de Estudios Gallegos","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2022-07-27","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42714947","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Pensamiento y emociones en el Corbacho del Arcipreste de Talavera","authors":"Roque Sampedro López","doi":"10.3989/ceg.2022.135.06","DOIUrl":"https://doi.org/10.3989/ceg.2022.135.06","url":null,"abstract":"Este artículo busca indagar en las formas en que se construyen las representaciones incluidas en el Corbacho, texto escrito hacia 1438 por Alfonso Martínez de Toledo, Arcipreste de Talavera. Con este objetivo, partiremos de ciertos conceptos desarrollados dentro de la llamada nueva historia cultural y la historia de las emociones, incluyendo las nociones de lo real y lo ideal (Maurice Godelier), la de representación (Roger Chartier) o reflexiones en torno a la noción de “emoción” (Barbara Rosenwein, Monique Scheer). Con esto en mente, analizaremos en primer lugar la estructura del texto, su autoría y su contexto. Seguidamente, en segundo lugar, analizaremos las formas de construcción del pensamiento del Arcipreste, destacando la oposición entre “amor a Dios” y “amor mundano”, que sirve de eje en la interpretación que hace Alfonso Martínez de Toledo de la sociedad y la moral sexual de su época. En tercer lugar, veremos los recursos que utiliza el Arcipreste para hacer su discurso convincente, a través de un determinado programa emocional, que busca crear aversión hacia el sexo fuera del matrimonio. \u0000 \u0000[gl] Este artigo busca indagar nas formas en que se constrúen as representacións incluídas no Corbacho, texto escrito cara a 1438 por Alfonso Martínez de Toledo, Arcipreste de Talavera. Con este obxectivo, partiremos de certos conceptos desenvolvidos dentro da chamada nova historia cultural e a historia das emocións, incluíndo as nocións do real e o ideal (Maurice Godelier), a de representación (Roger Chartier) ou reflexións en torno á noción de “emoción” (Barbara Rosenwein, Monique Scheer). Con isto en mente, analizaremos en primeiro lugar a estrutura do texto, a súa autoría e o seu contexto. En segundo lugar, analizaremos as formas de construción do pensamento do Arcipreste, destacando a oposición entre “amor a Deus” e “amor mundano”, que serve de eixe na interpretación que fai Alfonso Martínez de Toledo da sociedade e a moral sexual da súa época. En terceiro lugar, veremos os recursos que utiliza o Arcipreste para facer o seu discurso convincente, a través dun determinado programa emocional, que busca crear aversión cara ao sexo fóra do matrimonio.","PeriodicalId":41076,"journal":{"name":"Cuadernos de Estudios Gallegos","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2022-07-27","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42621955","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Orígenes y relaciones familiares de Raimundo de Borgoña y Hugo de Champaña, promotor del Temple","authors":"Margarita C. Torres Sevilla-Quiñones de León","doi":"10.3989/ceg.2022.135.02","DOIUrl":"https://doi.org/10.3989/ceg.2022.135.02","url":null,"abstract":"Si hay una orden militar capaz de generar interés pasados siete siglos de su disolución por orden papal, ésta es, sin duda, la del Temple. Sin embargo, sobre sus fundadores todavía existen aspectos que aún deben abordarse. Por ello, con este trabajo se busca trazar una semblanza genealógica de quien es el soporte verdadero de la orden desde sus comienzos, el conde Hugo de Champaña, y sus lazos de parentesco con la familia real de León a través de sus cercanos vínculos de sangre con el conde de Galicia Raimundo de Borgoña, y también con el conde Enrique de Portugal, lo que explicaría la temprana implantación de la orden en el noroeste de Hispania y el apoyo decidido de la corona. \u0000 \u0000[gl] \u0000Se hai unha orde militar capaz de xerar interese pasados sete séculos da súa disolución por orde papal, esta é, sen dúbida, a do Temple. Con todo, sobre os seus fundadores aínda existen aspectos que deben abordarse. Por iso, con este traballo búscase trazar unha descrición xenealóxica de quen é o soporte verdadeiro da orde desde os seus comezos, o conde Hugo de Champaña, e os seus lazos de parentesco coa familia real de León a través dos seus próximos vínculos de sangue co conde de Galicia Raimundo de Borgoña, e tamén co conde Henrique de Portugal, o que explicaría a temperá implantación da orde no noroeste de Hispania e o apoio decidido da coroa.","PeriodicalId":41076,"journal":{"name":"Cuadernos de Estudios Gallegos","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2022-07-27","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44257889","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"La Santa Cena del colegio jesuítico de Monterrei (Ourense). Atribución, fuentes y difusión de un grabado de Johann Sadeler I y Peter de Witte","authors":"María Rivo Vázquez","doi":"10.3989/ceg.2022.135.13","DOIUrl":"https://doi.org/10.3989/ceg.2022.135.13","url":null,"abstract":"La Santa Cena del Castillo de Monterrei, de excepcional tema y dimensiones en el arte gallego de la Edad Moderna, apenas ha sido estudiada. Combinando la historia cultural y el estudio formal e iconográfico, analizamos la pintura con tres hipótesis de partida: su procedencia de una fundación jesuítica, su vinculación con Juan A. García de Bouzas y el uso de un modelo grabado flamenco. La adscripción al Colegio de Monterrei se ve respaldada por su IHS y la significación del tema para la Compañía. Además, exponemos su probable presencia en el “Museo de Pinturas de Orense” (1845-1852). De la autoría de Bouzas o su taller hay numerosos indicios: desde otros trabajos para los jesuitas hasta similitudes formales y técnicas con obras propias y de su maestro Luca Giordano. No obstante, la falta de documentación nos obliga a proponer una mera atribución. Por último, localizamos la principal fuente artística de la obra: un grabado de Johann Sadeler I basado en una pintura del ítalo-flamenco Peter de Witte que encabeza una dispersa familia artística de la que por primera vez identificamos o relacionamos algunas copias. \u0000 \u0000[gl] A Santa Cea do Castelo de Monterrei, de excepcional tema e dimensións na arte galega da Idade Moderna, apenas ten sido estudada. Combinando a historia cultural máis o estudo formal e iconográfico, analizamos a pintura con tres hipóteses de partida: a súa procedencia dunha fundación xesuítica, a súa vinculación con Juan A. García de Bouzas e o uso dun modelo gravado flamengo. A adscrición ao Colexio de Monterrei vese respaldada polo seu IHS e a significación do tema para a Compañía. Ademais, expoñemos a súa probable presenza no “Museo de Pinturas de Orense” (1845-1852). Da autoría de Bouzas ou o seu taller hai numerosos indicios: dende outros traballos para os xesuítas ata similitudes formais e técnicas con obras propias e do seu mestre Luca Giordano. Porén, a falta de documentación obríganos a propoñer unha mera atribución. Por último, localizamos a principal fonte artística da obra: un gravado de Johann Sadeler I baseado nunha pintura do italoflamengo Peter de Witte que encabeza unha dispersa familia artística da que por primeira vez identificamos ou relacionamos algunhas copias.","PeriodicalId":41076,"journal":{"name":"Cuadernos de Estudios Gallegos","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2022-07-27","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42628120","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"La socialización de los notarios compostelanos en los siglos XIV-XVI a través de la cofradía de cambiadores de Santiago","authors":"Adrián Ares Legaspi","doi":"10.3989/ceg.2022.135.05","DOIUrl":"https://doi.org/10.3989/ceg.2022.135.05","url":null,"abstract":"El objetivo de esta investigación es el análisis de las redes y prácticas sociales de los notarios compostelanos en los siglos XIV-XVI a través de su pertenencia a la cofradía de cambiadores de Santiago y del ejercicio de su profesión. Mediante una aproximación desde la diplomática a los Libros dos Cambeadores, a los protocolos notariales, a la legislación y a otros casos peninsulares, comprobaremos que la cofradía de cambiadores se convirtió en punto de encuentro de los distintos tipos de notarios, donde crear y asentar los vínculos familiares y profesionales con el resto de la oligarquía urbana. Una realidad marcada por la endogamia del notariado, su política matrimonial, la patrimonialización de los oficios, la diversificación de sus actividades económicas y, finalmente, la movilidad social de estos profesionales. En suma, los notarios compostelanos se convirtieron en intermediarios imprescindibles dentro de la comunidad en el plano administrativo, social, económico y cultural, gracias a su posición socioeconómica elevada y a su trabajo en el ámbito de la cultura escrita. \u0000 \u0000[gl] Nesta investigación analízanse as redes e prácticas sociais dos notarios composteláns nos séculos XIV-XVI a través da súa pertenza á confraría de cambiadores de Santiago e do exercicio da súa profesión. Mediante un achegamento dende a diplomática aos Libros dos Cambeadores, aos protocolos notariais, á lexislación e a outras casuísticas peninsulares, comprobaremos que a confraría de cambiadores se converteu nun punto de encontro dos distintos tipos de notarios, onde crear e asentar os vínculos familiares e profesionais co resto da oligarquía urbana. Unha realidade marcada pola endogamia do notariado, a súa política matrimonial, a patrimonialización dos oficios, a diversificación das súas actividades económicas e, finalmente, a mobilidade social destes profesionais. En suma, os notarios composteláns convertéronse en intermediarios imprescindibles dentro da comunidade no plano administrativo, social, económico e cultural, grazas á súa posición socioeconómica elevada e ao seu traballo no eido da cultura escrita.","PeriodicalId":41076,"journal":{"name":"Cuadernos de Estudios Gallegos","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2022-07-27","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41713173","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Sucessão e herança: transmissão e reprodução social da aristocracia portuguesa no final da Idade Média","authors":"M. Aguiar","doi":"10.3989/ceg.2022.135.07","DOIUrl":"https://doi.org/10.3989/ceg.2022.135.07","url":null,"abstract":"Este artículo tiene como objetivo discenir los mecanismos de trasmisión del patrimonio de la aristocracia curial portuguesa al final de la Edad Media, intentando articularlos con la capacidad de reproducción social del grupo. Para ello, se propone el uso de dos categorías distintas. Por un lado, la sucesión, aplicada a un conjunto de bienes indivisibles; por otro lado, la herencia, sobre la cual se imponía un reparto igualitario entre los herederos. Aunque distintas, las categorías son complementarias, y su articulación es esencial para comprender la reprodución social de la aristocracia. La sucesión engloba progresivamente las principales bases señoriales del poder de la aristocracia, mientras que la herencia permite alimentar un conjunto de relaciones determinantes para el grupo, designadamente la “espiritualización” de parte de la fortuna, e la negociación de alianzas matrimoniales a través de la formación de dotes que reiteraban los lazos sociales. Las dos categorias encarnan funciones essenciales para que el grupo construya su cohesión e asegure el mantenimiento de su perfil simultáneamente señorial y curial. \u0000 \u0000[pt] Este artigo tem como objetivo discernir os mecanismos de transmissão do património da aristocracia curial portuguesa no final da Idade Média, procurando articulá-los com a capacidade de reprodução social do grupo. Para tal, propõe-se a utilização de duas categorias distintas. Por um lado, a sucessão, aplicada ao conjunto de bens indivisíveis; por outro lado, a herança, sobre a qual se impunha uma repartição igualitária entre os herdeiros. Embora distintas, as categorias são complementares, e a sua articulação é essencial para compreender a reprodução social da aristocracia. A sucessão engloba progressivamente as principais bases senhoriais do poder da aristocracia, enquanto a herança permite alimentar um conjunto de relações determinantes para o grupo, designadamente a «espiritualização» de parte da fortuna, e a negociação de alianças matrimoniais através da formação de dotes que reiteravam os laços sociais. Ambas as categorias encarnam funções essenciais para o grupo construir a sua coesão e assegurar a manutenção do seu perfil simultaneamente senhorial e curial.","PeriodicalId":41076,"journal":{"name":"Cuadernos de Estudios Gallegos","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2022-07-27","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41476104","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"A propósito de momo e corpo carnavalesco: de Joan Baveca e a sátira galego-portuguesa ao Cancioneiro Geral","authors":"Maria Isabel Morán Cabanas","doi":"10.3989/CEG.2021.134.04","DOIUrl":"https://doi.org/10.3989/CEG.2021.134.04","url":null,"abstract":"En una cantiga de Joan Baveca a Pero d´Ambroa –ambos integrados en el “cancioneiro de jograis galegos”– se registra la única ocurrencia de momo en el corpus trovadoresco gallego-portugués. Hasta hoy, tal detalle no ha sido objeto de atención de los investigadores, que se limitaron prácticamente a reiterar la indicación de Rodrigues Lapa sobre su valor en un registro coloquial y en sentido figurado en su edición de Cantigas d’escarnho e de mal dizer (1965). Nuestro objetivo es formular una serie de reflexiones acerca de tal vocablo por varias vías: 1. análisis de hipóteses sobre su origen; 2. revisión de documentación coetánea a las cantigas y de textos literarios posteriores, concretamente los del Cancioneiro Geral que aluden a la representación de momos cortesanos; 3. cotejo de expresiones que vinculan risa y cuerpo bajo el prisma de la carnavalización. Así, ciertas isotopías literarias al servicio del humor, la historia de la (pre)teatralidad y la propuesta de una nueva entrada en el repertorio lexicográfico gallego-portugués son puntos nucleares de nuestro estudio. \u0000[gl] Numa cantiga de Joan Baveca a Pero d´Ambroa –ambos integrados no “cancioneiro de jograis galegos”– regista-se a única ocorrência de momo no corpus trovadoresco galego-português. Até hoje, tal pormenor não tem sido objeto de atenção dos investigadores, que se limitaram praticamente a reiterar a indicação de Rodrigues Lapa sobre o seu valor num registo coloquial e em sentido figurado na edição de Cantigas d’escarnho e de mal dizer (1965). O nosso objetivo é refletir acerca de tal vocábulo através de várias vias: 1. análise de hipóteses sobre a sua origem; 2. revisão de documentação coetânea às cantigas e de textos literários posteriores, sobretudo os do Cancioneiro Geral que aludem aos momos cortesãos; 3. cotejo de expressões que ligam riso e corpo sob o prisma da carnavalização. Assim, certas isotopias literárias ao serviço do humor, a história da (pré)teatralidade e a proposta de uma nova entrada no repertório lexicográfico galego-português são os pontos nucleares do presente estudo.","PeriodicalId":41076,"journal":{"name":"Cuadernos de Estudios Gallegos","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-07-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48495293","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Contribución al epistolario de Feijoo: una carta inédita al General Lasanta (1755)","authors":"Guillermo Fernández Ortiz, Rodrigo Olay Valdés","doi":"10.3989/CEG.2021.134.10","DOIUrl":"https://doi.org/10.3989/CEG.2021.134.10","url":null,"abstract":"En el presente estudio se ofrece en edición crítica la carta inédita que Benito Jerónimo Feijoo escribió a fray Diego Vítores de Lasanta, General de la Congregación de San Benito de Valladolid, en 1755, a propósito de la división regional de oficios y responsabilidades que la Congregación había asumido en 1749, una vez obtenida la Bula de Benedicto XIV, que permitía la reforma de su secular régimen de gobierno. Los objetivos que nos proponemos son, en primer lugar, contribuir al conocimiento del epistolario feijoniano, con el estudio de una carta hasta el momento inédita; en segunda instancia, procederemos a valorar la participación del monje gallego en los asuntos de la Congregación, a través, en este caso, de su juicio en un asunto de inequívoca trascendencia: la asunción de nuevos criterios para la elección de sus cargos. \u0000[gl] Este estudo ofrece unha edición crítica da carta inédita que Benito Xerónimo Feixoo escribiu a Fray Diego Vítores de Lasanta, xenal da Congregación de San Benito de Valladolid, en 1755, relativa á división rexional de oficios e responsabilidades que a Congregación tiña asumido en 1749, unha vez obtida a bulla de Benito XIV, o que permitiu a reforma do seu réxime secular de goberno. Os obxectivos que nos propoñemos son, en primeiro lugar, contribuír ao coñecemento do epistolario feixoniano, co estudo dunha carta ata agora inédita; en segundo lugar, procederemos a avaliar a participación do relixioso galego nos asuntos da Congregación, mediante, neste caso, o seu xuízo en cuestión de transcendencia inequívoca: a asunción de novos criterios para a elección das súas posicións.","PeriodicalId":41076,"journal":{"name":"Cuadernos de Estudios Gallegos","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-07-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"45801813","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Las ediciones de El libro de los estados en la historiografía española del siglo XIX","authors":"Jose Ángel Salgado Loureiro","doi":"10.3989/CEG.2021.134.13","DOIUrl":"https://doi.org/10.3989/CEG.2021.134.13","url":null,"abstract":"El libro de los estados (1327-1330) de don Juan Manuel es un texto castellano de contenido sociopolítico. El objetivo de este trabajo es analizar su consideración como objeto de estudio a través de sus dos primeras ediciones, realizadas ambas en 1860 por Antonio Benavides y por Pascual de Gayangos respectivamente. Partiendo del contexto de la historiografía española del siglo XIX, en el cual se consolidaron disciplinas como la historia y la historia de la literatura, veremos cómo el texto participa en el proceso de construcción de la identidad nacional. En el caso de Benavides, estudiaremos cómo su comprensión de El libro de los estados como texto histórico y de don Juan Manuel como personaje ilustre se insertan en un discurso conservador pro-monárquico. En lo que respecta a Gayangos veremos que reproduce una consideración generalizada del texto como un espejo de príncipes y de don Juan Manuel como autor didáctico, desprovista de connotaciones políticas. \u0000[gl] O Libro de los estados (1327-1330) de don Juan Manuel é un texto castelán de contido sociopolítico. O obxectivo deste traballo é analizar a súa consideración como obxecto de estudo a través das súas dúas primeiras edicións, realizadas ambas en 1860 por Antonio Benavides e por Pascual de Gayangos respectivamente. Partindo do contexto da historiografía española do século XIX, no cal se consolidaron disciplinas como a historia e a historia da literatura, veremos o xeito no que o texto participa da construción da identidade nacional.No caso de Benavides, estudaremos como a súa comprensión do Libro de los estados como texto histórico e de don Juan Manuel como personaxe ilustre se insiren nun discurso conservador pro-monárquico. No que respecta a Gayangos veremos que reproduce unha consideración xeralizada do texto como un espello de príncipes e de don Juan Manuel como autor didáctico, desprovista de connotacións políticas.","PeriodicalId":41076,"journal":{"name":"Cuadernos de Estudios Gallegos","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-07-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47215397","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}