Dinî Referanslarda Ailenin Sorumluluğu Bağlamında Çocuğun Dini Eğitimine Dair Bazı İlkeler

Cocuk insanlik icin hayatin devamini saglayan temel unsur ve gelecek nesillerle bag kuran bir kopru olmasi sebebiyle onemlidir. Nesli devam ettirmek arzusu butun canlilar gibi fitri olarak insanda da vardir ve bu arzu insan eksenli degerlendirildiginde cok daha one cikmaktadir. Neslin devami Muslumanlar ozelinde ele alinacak olursa ancak imanli evlatlarla mumkun olmaktadir; Islam’a gore bu arzu imanla baglantili olabilmektedir. Insan neslinin devaminin temel tasi olan cocuk, egitim ve egitim sonucuna dair bilgilerin dinimizin temel kaynaklarinda sikca birlikte zikredildigini gorebiliriz. Goz nuru ve gonul ferahligi anlaminda vasiflandirilan cocuk, bazen ebeveynin dunyada iyiliklerini devam ettiren bir sebep iken, bazen de bir emanet anlaminda “imtihan vesilesi” olarak ele alinmaktadir. Cocuk egitimi ile ilgili ilkelerin referans olarak Kur’an ve sunnetten secilme sebebi hem referans guvenilirligi konusu hem de kulturel kod ve medeniyet algimiza uygun dusmesidir. Islâm dunyasinin temel problemlerinden birisi de hedefledigi cocuk ve dolayisiyla insan tipinin olusturulamamis olmasidir. Bu insan tipinin olusmamasi, gelecege yonelik “Nasil bir cocuk yetistirelim?” dusuncesini de Islami kulturun degil,  modern kulturun hem cocuklarimizi hem de hayatimizi kusatarak istedigi yone yonlendirdigini gostermektedir. Bu calismada cocuk ve egitime dair ilkeler dini referanslar baglaminda degerlendirilerek Kur’an ve sunnette egitimle ilgili benzerlik gosteren kavramlar birlikte ele alinip; genellikle vahiy ve sunnetin isaret ettigi noktalarda cocuklarla ilgili tavsiyeler tespit edilmeye calisilacaktir. Son tahlilde cocuk egitiminin birinci ve en onemli sorumlusu ebeveynin yapmasi gereken hususlara deginilerek Musluman cocuk ornekligine dair bazi ilkeler uzerinde durulacaktir.