İBN ÂBİDİN’İN ÖRF ANLAYIŞI (ŞERHU MANZÛMETİ UKÛDİ RESMİ’L-MÜFTÎ VE NEŞRU’L-ARF FÎ BİNÂİ BA’Dİ’L-AHKÂMİ ALE’L-URF ADLI RİSA

Islam hukukunun butun muslumanlar tarafindan kabul edilen baslica kaynaklari Kur’an, sunnet, icma ve kiyastir. Dogrudan Allah’in sozu oldugu icin birinci ve en onemli kaynak Kur’an’dir. En onemli diger kaynak, Hz. Peygamber’in sozlerini, fiillerini ve takrirlerini iceren sunnettir. Icma ve kiyas ikinci derece kaynaklar olarak fakihlerin ittifakini ve akil yurutme surecini gosterir. Hanefi hukukculari bunlarin disinda istihsan, orf, sahabi kavli, seddi zerayi gibi kaynaklari kullanmaktadirlar. Yeni bireysel veya sosyal sorunlarin cozumunde ise yaradigindan oturu bu kaynaklar icinde orfun onemli bir yeri vardir. Bunun en guzel orneklerinden biri Ibn Âbidin tarafindan verilmistir. O, mezhep-orf iliskisini incelemis, zamanin degismesiyle hukumlerin degismesini mezhebin icinde kalarak aciklamistir.