Metafizyczna koncepcja transcendentaliów relacyjnych jako narzędzie filozoficznego poznania prawdy o Bogu osobowym

Znakomita większość publikacji o charakterze podręcznikowym podejmujących problematykę teodycealną gros uwagi poświęca zagadnieniu racjonalnego argumentowania faktu istnienia Bytu Absolutnego. W ich skromniejszej części odnoszącej się do kwestii filozoficznego poznania natury Boga można dostrzec natomiast dość charakterystyczne skupienie się, zwłaszcza w przypadku omówienia niektórych spośród Bożych przymiotów, wyszczególnionych przez św. Tomasza z Akwinu w jego Summa theologiae, na ich analizie, z pominięciem bardziej precyzyjnego wskazywania czysto rozumowych racji uzasadniających sam fakt przypisania ich Bogu. Dotyczy to w szczególności takich przymiotów, jak Boże poznanie i wola, pozwalających w porządku przyrodzonym bezpośrednio wnioskować o tym, że Absolut jest bytem osobowym. Wydaje się, że w tym kontekście właściwe byłoby czytelniejsze przywoływanie wypracowanej na terenie realistycznej metafizyki koncepcji tzw. transcendentaliów relacyjnych – prawdy, dobra i piękna – która stanowi właściwe narzędzie filozoficznego poznania prawdy o Bogu osobowym.