Wspieranie osób głuchoniewidomych w komunikowaniu się i przewodnictwie w świetle polskich rozwiązań prawnych i nowych propozycji

Rozważania są poświęcone mało znanej w Polsce problematyce odnoszącej się do wspierania w komunikowaniu się i przewodnictwie osób głuchoniewidomych doświadczających jednoczesnej dysfunkcji słuchu i wzroku. Autorzy opierają się głównie na analizie i interpretacji aktów prawnych, m.in. Ustawy o języku migowym i innych środkach porozumiewania się z 2011 roku. Celem artykułu jest dokonanie rewizji trzech centralnych pojęć zawartych w ustawie: osoba głuchoniewidoma, sposoby komunikowania się osób głuchoniewidomych (SKOGN), tłumacz-przewodnik. Właściwe rozumienie, względnie redefinicja i realne ich wprowadzenie do obiegu prawnego mogą istotnie wpłynąć na prawne i społeczne funkcjonowanie osób głuchoniewidomych.