Lung cancer - the role of immuno-oncology and the importance of pembrolizumab in its therapy

Raki płuca są statystycznie najczęściej występującym tego typu schorzeniem zarówno w Polsce jak i na świecie. Charakteryzują się złym rokowaniem i wysokim stopniem śmiertelności. Według danych WHO są szóstą przyczyną zgonów wśród wszystkich schorzeń, a pierwszą jeśli chodzi o choroby nowotworowe. Po latach stosowania standardowej chemioterapii, badania molekularne doprowadziły do wprowadzenia nowych cząsteczek. Pierwszym przełomowym momentem było wykorzystanie leków z grupy inhibitorów kinaz tyrozynowych dla chorych z mutacją EGFR, EML4-ALK czy ROS1. Kolejną ważną grupę stanowią inhibitory immunologicznych punktów kontroli, których przedstawicielem jest pembrolizumab, blokujący interakcję receptora PD-1 z jego ligandem PD-L1. W warunkach fizjologicznych szlak ten kontroluje cytotoksyczne limfocyty T, odpowiada za ich aktywację, proliferację oraz sekrecję. Połączenie się liganda z receptorem PD-1 daje sygnał limfocytom T do zakończenia aktywności cytotoksycznej (mechanizm autokontroli układu immunologicznego). Badania mikrośrodowiska guza udowodniły, iż jego komórki wykazują ekspresję PD-L1 i wykorzystują ten mechanizm do ucieczki przed litycznym działaniem komórek odpornościowych. Rejestracja przeciwciał monoklonalnych, blokujących interakcję PD-1/PD-L1, poprawiła skuteczność leczenia chorób nowotworowych, w tym niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP). Pierwszej rejestracji pembrolizumabu w tym wskazaniu dokonano w 2016 roku. Początkowo obejmowała ona pacjentów wykazujących wysoką ekspresję PD-L1 ≥50% w drugiej linii terapii, jednak szybko wprowadzono to przeciwciała jako lek pierwszego wyboru. Badania kliniczne z pembrolizumabem poszerzyły zakres jego rejestracji do niemal każdego z histologicznych podtypów NDRP. Farmakoterapia z użyciem tego przeciwciała jest z reguły dobrze tolerowana przez pacjentów. Do najpoważniejszych działań niepożądanych zalicza się dysfunkcje tarczycy, autoimmunologiczne zapalenie płuc i problemy skórne. Częściej spotykane efekty uboczne takie jak zmęczenie, nudności czy biegunki są słabo nasilone i nie przyczyniają się do dyskontynuacji leczenia.