Jedzenie na scenie w świetle dramaturgii dla dzieci (na wybranych przykładach)

Celem niniejszego artykułu jest przekrojowa prezentacja tematyki kulinarnej pojawiającej się w twórczości scenicznej dla dzieci. Historia tej tematyki w dramaturgii europejskiej sięga jeszcze czasów komedii starogreckiej, w której miała zabarwienie satyryczne. Inaczej jest w przypadku oświeceniowej literatury dla dzieci, która pełni przede wszystkim funkcję wychowawczą. Świadczą o tym „komedyjki” Stefanii de Genlis, Arnauda Berquina i Christiana Felixa Weisse’go. Na gruncie polskim ten temat pojawił się po raz pierwszy w utworach scenicznych Klementyny Hoffmanowej, a następnie w twórczości jej licznych naśladowców. W miarę rozwoju dramaturgii dla dzieci tematyka biedy, głodu, łakomstwa i filantropii, związana z podejściem realistycznym i moralistycznym, ulega wyczerpaniu. Wraz z modernizmem i rozwojem baśni dramatycznej obrazy kulinariów nabierają walorów poetyckich i ludycznych, a XX w. dorzuca jeszcze formy parodystyczne. Nie oznacza to całkowitego zerwania z moralizatorstwem, ale do głosu dochodzi współcześnie problematyka związana ze zdrowym odżywianiem oraz krytyką produktów służących do szybkiego konsumowania.