Jak dorosłość wiąże się z koncepcją siebie – perspektywa teorii niepewności tożsamościowej

Cel. Niniejsza praca jest próbą udowodnienia, że osiąganie obiektywnych atrybutów dorosłości wiąże się ze „zmienną tożsamościową”, czyli bardziej klarowną koncepcją siebie. Odroczona dorosłość została przedstawiona jako zagrożenie dla rozwoju stabilnej i adaptacyjnej tożsamości. Metody. Do pomiaru zmiennych wykorzystano skróconą wersję Kwestionariusza Ról i Zdań Społecznych Dorosłości (KRZD) oraz polską adaptację Skali Klarowności Koncepcji Siebie (SCCS). W badaniu wzięli udział „młodzi dorośli” (N = 504) w fazie stającej się dorosłości (18–25 lat). Wyniki. Analiza korelacji liniowej wykazała, że istnieje pozytywny związek między obiektywnymi markerami dorosłości a klarownością koncepcji siebie (r = 0,17; p < 0,001). Wnioski. Atrybuty dorosłości spełniają funkcję tożsamościową i redukującą niepewność – potwierdzając tym samym założenia teorii niepewności tożsamościowej Michaela A. Hogga.