Nietzsche’s Early Views on the Relation between Language and Philosophy

Bu makale Nietzsche’nin dil-felsefe ilişkisine dair erken dönem görüşlerinin yakın bir okumasını sunmaktadır. Bu analiz birkaç ana tema etrafında yapılandırılmıştır. Birincisi, dilin müzikal ve metaforik unsurlarıyla ilgili olarak Nietzsche, dilin iki ana öğeden oluştuğunu öne sürmektedir: “tonal taban” ve “jest sembolizmi.” İkinci olarak, Nietzsche, müzikal olan öğenin diğerine olan önceliğini vurgular. Dahası, Nietzsche müzikal öğeyi Diyonizyak olanla, metaforik öğeyi ise Apollonikle ilişkilendirir. Bunların ışığında bu makale, Nietzsche düşüncesinde dil, felsefe ve “hakikat” arasındaki karmaşık ilişkinin izini sürer. Bilginin metaforik karakterine ve kendinde-şeyleri ifade etme konusundaki içsel yetersizliğine vurgu yapar. Çünkü bilgi, zorunlu olarak keyfi bir karakter taşımakta olan jest sembolizmiyle bağlantılıdır. Bunun yanı sıra, Nietzsche’nin dilin kökeni ve teleolojisi üzerine bakış açısı ve kavramların oluşumundaki “eşitsiz şeylerin eşitlemesiyle” karakterize edilen mantıksız işleyişe dair iddiası gibi konuları ele alır. Son olarak, dilin bize kavramlar aracılığıyla sunduğu dünyayı inceleyerek, bu dünyanın görüngüler dünyasıyla karşılaştırıldığında içsel bir güçsüzlükten muzdarip olduğunu vurgular. Bu tartışmalar aracılığıyla, bu makale, Nietzsche’nin erken döneminde rastladığımız ve özellikle bir bölümü literatürde sıklıkla ihmal edilmekte olan bu önemli düşüncelerine ışık tutmayı amaçlar.