Vështrim stilistikor i leksikut të veprës Lahuta e Malcis

Shkrimtarët janë ata që mund ta zbulojnë thellësisht pasurinë e një gjuhe a një dialekti. Në këtë drejtim, Gjergj Fishta është një shembull i tillë. Si një ndër njohësit e mirë dhe lëvruesit e zellshëm të fjalës shqipe, ai zbuloi mjete e mundësi të shumta shprehjeje në truallin e pasur të shqipes. Kësaj pasurie gjuhësore, ai i bëri përpunim të vetëdijshëm mjeshtëror, duke shfrytëzuar me një ndjeshmëri të thellë gjuhësore burimet e gjalla të gjuhës shqipe. Fishta rrëmon në gjuhën e shkruar e të folur, në pasurinë e shqipes dialektore, në shqipen e pararendësve të tij dhe të autorëve të vjetër, me qëllim që të gjejë ato fjalë që e shprehin mendimin më bukur, më saktë, në mënyrë më mbresëlënëse, duke evokuar tek lexuesi dallueshëm mjedise historike, gjeografike e shoqërore. Në këtë trajtesë, po i referohemi kryeveprës së këtij shkrimtari, “Lahuta e Malcís”.