ÂŞIK VEYSEL’DE VAROLUŞUN BOYUTLARI

Varoluşçuluk felsefesi, 19. yy’da Kierkegaard’la birlikte Avrupa’da popülerlik kazanmış felsefi bir akımdır. Bu felsefi akım ile birlikte somut birey olarak insan, felsefenin en merkezî konusu haline gelmiştir. Bu felsefi akımda birey, seçim, özgürlük, yönelmişlik ve sorumluluk, aşırı duygular, varlık ve hiçlik, ölüm ve iletişim gibi temalar işlenmektedir. Âşık Veysel’in şiirlerinin, bu varoluşçu temalar çerçevesinde ele alındığında çok fazla içeriğe sahip olduğu görülür. “İman” bu temaların başında gelmektedir. Âşık Veysel, varoluş boyutuyla imanı ortak özellikler ekseninde işleyerek birlik ve dirlik için bir vasıta kılmak istemiştir. Bununla birlikte, anlık ve kişilerde farklılık olarak karşımıza çıkan bireysel özellikleri ise bir zenginlik olarak değerlendirir. Varoluşçuluk açısından önemli olan umut ve umutsuzluk da Veysel’in şiirlerinde öne çıkan kavramlardandır. Umut duygusunu umutsuzluğa karşıt bir varoluşsal durum olarak ele alan Veysel’de, umutsuzluğa yer yoktur. Onun şiirlerinde varoluş bağlamında öne çıkan bir diğer kavram da ölümdür. Veysel ölüm olgusunu kaygı ve umutsuzluk duygularıyla işlerken, inancı sayesinde umudunu koruduğunu dile getirmiştir.