Kur’ân’daki Tekrarların 7. Yüzyıl Arapların Dili Kullanım Âdet ve Edebî Zevkleriyle İlişkisi

Öz Sözlükte bir şeyin üst üste zikredilmesi, lafız ve mana yönüyle yenilenmesi anlamına gelen tekrarlar, Kur’ân’ın en temel üslup özellikleri ve aynı zamanda müfessirleri uğraştıran yapısal sorunları arasında yer almaktadır. Geleneğimizde ileri sürüldüğü gibi bu tekrarlar, gerçekten bir kelam ayıbı mı, sanatsal bir güzellik mi veya 7. yüzyıl Arapların bilmedikleri, aşina olmadıkları ve duymadıkları, çeşitli anlam inceliklerini içinde barından yapılar mı yoksa tam tersine o günkü Arapların günlük kelam kalıp ve kullanımlarında, yazınsal türlerinde mevcut ve maruf olan, lügavî örf ve âdetleri, edebî zevkleri çerçevesinde teşekkül ve tecessüm etmiş ifade kalıpları mıdır? İşte bu soru ve sorunlar çerçevesinde Kur’ân’ın tekrarlarının, nüzul dönemi Arapların dili kullanım âdetleri, edebî zevkleri, lügavî kültürel antropolojik yapılarıyla ilişkisi, bu makalede irdelenmektedir. O bakımdan mevcut akademik çalışmalardan farklı, özgün ve otantik olduğunu düşündüğümüz ve literatür taraması yöntemini kullandığımız bu araştırma neticesinde, Kur’ân’ın tekrarlarının 7. yüzyıl Arapların edebî zevkleriyle, lügavî örf ve âdetleriyle ilişkili ifade yapıları olduğu ortaya çıkıyor.