Penghijrahan Dalaman Masyarakat Melayu dan Sumbangannya kepada Sektor Penanaman Padi di Kerian, Perak (1874–1941)

Artikel ini membincangkan penghijrahan dalaman masyarakat Melayu iaitu dari Kedah, Pulau Pinang dan Seberang Perai dan sumbangannya kepada sektor penanaman padi di Kerian, Perak dari tahun 1874 sehingga tahun 1941. Penghijrahan dalaman masyarakat Melayu di Semenanjung Tanah Melayu (STM) dan sumbangannya semasa penjajahan tidak pernah dibincangkan dalam mana-mana penulisan sedia ada. Sebaliknya, penulisan-penulisan lalu berkaitan penghijrahan masyarakat Melayu hanya membincangkan peranan dan sumbangan penghijrahan orang Melayu dari luar STM. Maka, wujud pandangan bahawa hanya penghijrah dari luar STM sahaja yang memainkan peranan penting dalam pembangunan ekonomi Semenanjung, khususnya semasa penjajahan British. Walhal, penghijrahan dalaman masyarakat Melayu adalah sangat penting dalam pembangunan ekonomi Semenanjung Tanah Melayu (STM) misalnya di Kerian, Perak. Hal ini kerana golongan penghijrah inilah yang sebenarnya memainkan peranan awal dalam pembangunan ekonomi Kerian, khususnya dalam penanaman padi sehingga menjadikan Kerian sebagai sebuah daerah penanaman padi yang utama bukan sahaja di Perak, tetapi juga di Negeri-Negeri Melayu Bersekutu (NNMB). Peranan penghijrah masyarakat Banjar sebaliknya hanya mulai signifikan selepas pembukaan Rancangan Pengairan Kerian, 1906. Sekalipun dengan kehadiran masyarakat Banjar ini, penghijrahan dalaman masyarakat Melayu terus berlaku dalam jumlah yang signifikan iaitu melebihi jumlah kemasukan penghijrah masyarakat Banjar di Kerian. Perbincangan artikel ini bermula dengan kemasukan British secara rasmi di Perak pada tahun 1874 dan berakhir pada tahun 1941 ekoran pendudukan Jepun. Sumber-sumber primer yang dirujuk bagi penulisan ini ialah rekod-rekod kolonial seperti Laporan Tahunan NNMB, Warta Kerajaan Negeri Perak dan Laporan Banci Penduduk.