System polityczny Republiki Tunezji po rewolucji jaśminowej

Pokojowe obalenie w 2011 r. wieloletniego dyktatora Tunezji Zine el-Abidine BenAlego (określane mianem rewolucji jaśminowej) stało się inspiracją dla Arabskiej Wiosny. Od tego czasu Tunezja wprowadziła daleko idące demokratyczne reformy, co na Zachodzie spotkało się z postrzeganiem jej jako jednego z nielicznych państw Bliskiego W schodu i Maghrebu, w którym A rabska W iosna odniosła sukces. C elem artykułu jest analiza ewolucji uwarunkowań politycznych, jakie dokonały się po rewolucji jaśminowej przez pryzmat ustanowienia nowej Konstytucji Republiki Tunezji z 2014 r. oraz wdrażania jej zasad u progu 2020 r. P unktem wyjścia tak określonego celu badań obok zagadnień systemowych jest uchwycenie zmian, jakie dokonały się w Republice Tunezji, przy uwzględnieniu uwarunkowań gospodarczych i społecznych oraz ich ocena. W tym kontekście metodologicznym nowa konstytucja będąca ucieleśnieniem oczekiwań społeczeństwa tunezyjskiego po 2011 r. wzmacnia i wyznacza nowe ramy dla procesu demokratycznego swojego państwa. Dla weryfikacji hipotezy badawczej wykorzystano następujące metody i techniki badawcze: analiza czynnikowa – w kontekście badania uwarunkowań politycznych, gospodarczych i społecznych; analiza zawartości dokumentów – w kontekście analizy treści nowej Konstytucji Republiki Tunezji; technika statystyczna – pomocna przy określeniu rzeczywistego procesu transformacji Tunezji w kierunku pełnej demokracji.