Humanizacja zarządzania zasobami ludzkimi w Polsce. Stare problemy i nowe wyzwania

Lata 70.–80. XX w. to czas światowej rewolucji, przebudowującej sferę stosunków pracy, prowadzącej do zasadniczej zmiany roli człowieka w procesie pracy. Był to rezultat buntu świata pracy wobec pracy w „okruchach”, wyniszczającej psychicznie i fizycznie coraz lepiej wykształconego uczestnika procesu pracy. Nastąpiła naukowo udowodniona „ucieczka” od pracy rozdrobnionej, monotonnej, degradującej pracownika do pracy, w której dzięki uzyskanej autonomii mógł decydować o zakresie i sposobie wykonywanej pracy indywidualnej i grupowej. Celem artykułu jest prezentacja światowych i polskich osiągnięć w sferze humanizowania pracy, przywracającej pełnienie podmiotowej roli wykonawcy procesu pracy. Podjęto również próbę poszukiwania korzeni dla rozwoju zarządzania zasobami ludzkimi w Polsce. Wskazuje się tutaj różnice między dorobkiem światowym a polskim, którego rozwój przypadał na okres kryzysu gospodarczego i buntu społecznego. Mimo to w ostatecznym rozrachunku należy uznać, że realizowane rozwiązania organizacyjne w naszym kraju (często sterowane odgórnie) miały pożądany wydźwięk humanizacyjny. Duży udział w tym względzie miała determinacja przedstawicieli nauki, którym od początku przyświecała idea humanizacji pracy