Monika Skura, Ja–Inny. Relacje Społeczne Osób Z Niepełnosprawnością, Wydawnictwa Uw, Warszawa 2016, S. 192

Książka Moniki Skury zasługuje na uwagę. Nie bez znaczenia jest tematyka, która wynika wprost z zainteresowań naukowych autorki, a nie znajduje się na peryferiach jej działalności badawczej, co pozwoliło na rzetelną eksplorację interdyscyplinarnego ujęcia inności. Nie po raz pierwszy autorka odwołuje się do filozofii, by spojrzeć na społeczne postrzeganie niepełnosprawności. W dziesięć lat po analizie Gadamerowskiej hermeneutyki1 (Skura, 2006) spogląda na koncepcję Innego w ujęciu Emmanuela Lévinasa. W myśli francuskiego fenomenologa poszukuje źródła postrzegania odmienności i, podążając za Lévinasem, postuluje, by odejść od przemocowego poświęcenia różnorodności w dążącym do homogeniczności świecie i spojrzeć na niepełnosprawność jako różnicę stanowiącą wartość, możliwość zbudowania w spotkaniu z Innym własnej niezależności i drogi do wyjścia z Toż-samości, odejścia od samego siebie i otworzenia się na transcendentny świat. Sednem rozważań autorka uczyniła analizę doświadczenia relacji z Innym – człowiekiem niepełnosprawnym – przez osoby z niepełnosprawnością ruchową: od deprywacji, odrzucenia i strachu związanego z kulturą immanencji do autentycznego spotkania twarzą w twarz opartego na gotowości nawiązania międzypodmiotowej relacji i poznania Innego. Pod względem formalnym konstrukcji monografii nie można zarzucić większych uchybień. Tekst został zredagowany starannie, poprawnie pod względem językowym, a układ publikacji jest proporcjonalnie rozplanowany. Rozległe nawiązania bibliograficzne świadczące o rzetelnym przygotowaniu teoretycznym