Sztuka i objawienie w horyzoncie współczesnych badań fenomenologicznych

Objawienie religijne jawi się jako Tajemnica, dlaczego więc sztuka, której status, rola i znaczenie nie są ściśle ustalone i trwale wyznaczone, miałaby posiadać zdolność odsłaniania fenomenu sacrum, który objawia się nie tylko nadzmysłowo, ale i – jak się zdaje – ponadrozumowo? Czy sztuka może dosięgać wymiaru objawienia, a jeśli tak, to czy można tę zdolność sztuki wykazać na drodze badań fenomenologicznych? Czy objawienie jako paradygmatyczny przykład fenomenu przesyconego (phénomène saturé), który może jawić się tylko jako paradoks i który przekracza, a nawet przeczy skończonemu doświadczeniu, może podlegać badaniom z perspektywy fenomenologicznej? Czy rację ma Jean-Luc Marion, mówiąc, że nie wystarczy stwierdzić oczywisty fakt przekraczania skończonego doświadczenia przez objawienie, ale należy ponadto pojąć, w jaki sposób to doświadczenie zostaje przekroczone, a mimo to samo objawienie ostatecznie i doskonale się manifestuje?1 Samo pojęcie objawienia religijnego jest bardzo pojemne i można je rozmaicie interpretować. W niniejszych analizach, mówiąc o objawieniu religijnym, będziemy mieć na myśli przede wszystkim taki rodzaj doświadczenia, w którym odsłania się sakralny wymiar rzeczywistości – ucieleśniony najpełniej w Tajem-