CZY W PRAWIE WYKROCZEŃ ISTNIEJE WSPÓŁSPRAWSTWO?

Abstract

Przedmiotem artykułu jest kwestia, czy na gruncie prawa wykroczeń możliwe jest operowanie konstrukcją współsprawstwa. W doktrynie było to dość powszechnie przyjmowane, jednak bez szczegółowego uzasadnienia. Niekiedy wskazywano tylko na podobieństwo wykroczeń do przestępstw. W ostatnich latach pojawiło się kilka interesujących opracowań, w których możliwość ta jest kwestionowana. Słusznie zauważa się, że nie można opierać poszerzenia odpowiedzialności jednosprawcy na współsprawcę, który nie realizuje osobiście wszystkich ustawowych znamion na analogii, a do tego prowadzi uzasadnianie istnienia współsprawstwa na wnioskach wywodzonych z art. 18 § 1 k.k. Z uwagi na to, że przepisy kodeksu wykroczeń nie przewidują wprost współsprawstwa, to na tych, którzy uważają posługiwanie się tą konstrukcją na gruncie prawa wykroczeń za uzasadnione, ciąży obowiązek dowiedzenia słuszności ich stanowiska, zgodnie z zasadą ei incumbit probatio, qui dicit, non qui negat. Mimo że uregulowanie współsprawstwa w kodeksie karnym nie może być stosowane per analogiam na gruncie kodeksu wykroczeń, to z kodeksu karnego należy wywodzić argumenty przemawiające za przyjmowaniem istnienia współsprawstwa w prawie wykroczeń, ze sposobu określenia sprawstwa.