Aantekeninge: The dismantling force of smart contracts in South African policyholder protection

Abstract

Tradisionele geskrewe kontrakte word in natuurlike (of menslike) taalstrukture uitgedruk. Die gebruik van natuurlike taal het egter sy eie uitdagings. Eerstens is natuurlike taal wat in kontrakte gebruik word, deurspek met dubbelsinnigheid en tweedens word natuurlike taal in kontrakte dikwels die slagoffer van tegniese taal, wat dit moeilik maak vir ’n leek om die inhoud van die dokument te verstaan. Om hierdie rede is strenger wetgewende maatreëls ingestel, soos die 2017 Polishouerbeskermingsreëls en die Verbruikersbeskermingswet 68 van 2008. Digitale innovasie het die wyse van kontraktering verander, en baie kontrakte word nou elektronies gesluit, en met meer onlangse innovasies is sekere kontrakte nou gekodeerde rekenaarprogramme wat slimkontrakte genoem word. Sulke slimkontrakte kan die vorm aanneem van (i) ’n natuurlike taalkontrak met outomatiese kontraktuele prestasie, (ii) ’n hibriede kontrak, of (iii) ’n ten volle outomatiese en gekodeerde kontrak. Daarbenewens het die versekeringsbedryf unieke produkte ontwikkel wat digitale innovasie en tegnologiese ontwikkelings behels, soos parametriese- en mikroversekeringsmodelle. Hierin kan slimkontrakte konseptueel gebruik word om parametrieses en mikroversekeringsmodelle te ondersteun. Daar is egter min nagedink oor hoe dit kwesbare polishouers se vermoë kan beïnvloed om digitale kontrakteringstrukture te verstaan, soos die slimkontrakte wat op die onderliggende kode rus en die polishouer se digitale geletterdheid bevraagteken. Die outeurs bespreek die potensiële tekort wat die gebruik van tegnologieë, soos slimkontrakte, op kwesbare polishouers in die Suid-Afrikaanse versekeringsmark sou hê deur die aard van slimkontrakte en hul gebruik in parametriese versekering in ag te neem, en ontleed ook die bestaande Polishouerbeskermingsreëls (in vergelyking met die beskerming van polishouers in die Verenigde Koninkryk) om te bepaal of die bestaande beskerming voldoende sal wees om polishouers wat “slim” versekeringskontrakte sluit, te beskerm. Alhoewel daar voordele is aan die gebruik van slimkontrakte is daar tog verskeie faktore wat in ag geneem moet word, soos (i) die betroubaarheid van die databronne van die slimkontrak, (ii) die gebrek aan wetgewende beskerming van polishouers in die gebruik van gekodeerde taal wat in slimkontrakte gebruik word, (iii) die lae digitale geletterdheidsyfers en (iv) die vereiste om geoutomatiseerde transaksies in ’n natuurlike taaldokument te plaas as gevolg van artikel 20(d) van die Wet op Elektroniese Kommunikasie en Transaksies 25 van 2002. Die skrywers stel voor dat dit dalk nodig is vir die Suid-Afrikaanse wetgewer en die versekeringsbedryf om hierdie faktore in ag te neem en bykomende regulatoriese beheermaatreëls in te stel vir die gebruik van slimkontrakte in versekering, spesifiek om polishouers te beskerm met betrekking tot digitale geletterdheid wanneer ’n “slim” versekeringskontrak gesluit word.