GLOSA CZĘŚCIOWO APROBUJĄCA DO UCHWAŁY SKŁADU SIEDMIU SĘDZIÓW SąDU NAJWYŻSZEGO Z 22 PAŹDZIERNIKA 2019 R.

Abstract

Uchwałą z 22 października 2019 r. skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego (I NSNZP 2/19) odmówił uznania „więzi rodzinnych” za dobro osobiste w rozumieniu art. 23 k.c. oraz uznał, że bliskim poszkodowanego, który na skutek czynu niedozwolonego doznał ciężkiego i trwałego rozstroju zdrowia, nie przysługuje zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c. W ocenie autora całkowite wykluczenie dochodzenia zadośćuczynienia przez bliskich poszkodowanego czynem niedozwolonym, który doznał ciężkiego i trwałego uszczerbku na zdrowiu, de lege lata wydaje się ograniczeniem zbyt daleko idącym i systemowo sprzecznym oraz podważającym poczucie bezpieczeństwa prawnego. Glosowana uchwała uwypukla potrzebę stworzenia regulacji, nieodnoszącej się do konstrukcji dóbr osobistych, będącej podstawą dochodzenia zadośćuczynienia przez osoby najbliższe poszkodowanego, który na skutek czynu niedozwolonego doznał ciężkiego i trwałego uszczerbku na zdrowiu prowadzącego do zerwania więzi rodzinnych w stopniu zbliżonym do skutku śmiertelnego.