ETYCZNO-MORALNE DETERMINANTY WPISU NA LISTĘ ADWOKATÓW W POGLĄDACH JUDYKATURY`

Abstract

Adwokat to zawód zaufania publicznego. Adwokata z klientem łączy szczególnego typu relacja. Klient powierza adwokatowi ważne informacje ze swojego życia i postępowania, w zamian oczekując pomocy prawnej. Postawę adwokata w stosunku z klientem, ale także w życiu codziennym powinny cechować szacunek i zaufanie. Nie każdy prawnik może zostać adwokatem. Oprócz warunków formalnych przewidzianych ustawą adwokata powinien cechować nieskazitelny charakter oraz dotychczasowe nienaganne zachowanie, które łącznie gwarantują rękojmię należytego wykonywania zawodu. Przez rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu adwokata należy rozumieć taki zespół cech charakteru i zachowań w sferze zawodowej i prywatnej, które składają się na wizerunek osoby, na której nie ciążą żadne zarzuty podważające jej wiarygodność. Rękojmia uznawana jest jako uroczyste poręczenie, zapewnienie, że z racji posiadanych cech zawód zaufania publicznego będzie wykonywany prawidłowo. Zakres znaczeniowy rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu wyznaczają dwa czynniki: pierwszy z nich dotyczy charakteru osoby ubiegającej się o wpis na listę adwokatów, drugi – kompetencji w posługiwaniu się regułami zawodowymi. Miernikiem rękojmi powinny być umiejętności praktyczne kandydata ubiegającego się o wpis na listę adwokatów, przez które należy rozumieć doświadczenie zdobyte w świadczeniu pomocy prawnej. Rękojmia do wykonywania zawodu to warunkujący ją przez ustawodawcę„nieskazitelny charakter” i „dotychczasowe zachowanie kandydata”, a zatem cechywartościujące konkretną osobę nie w sferze intelektualnej i profesjonalnej, leczwyłącznie etyczno-moralnej. Brak rękojmi należytego wykonywania zawoduadwokata jest implikacją braku nieskazitelnego charakteru i dotychczasowegozachowania odpowiadającego ocenom moralnym i etycznym. Są to pojęcia jednolite i niepodzielne. Celem niniejszego opracowania jest prezentacja oraz analiza owej rękojmi. Autor posługuje się językiem prawnym i prawniczym. Cytuje przepisy prawa oraz poglądy doktryny i judykatury. Tą ostatnią w przeważającej większości. Orzecznictwo dominuje w wypowiedziach autora. Tym sposobem autor prezentuje ukształtowaną linię orzecznictwa sądowego w materii objętej tematem opracowania.