Zastosowanie ponatynibu u pacjenta po wcześniejszym niepowodzeniu leczenia imatynibem i toksyczności dazatynibu

Abstract

Wraz z początkiem ery inhibitorow kinazy tyrozynowej (TKI) BCR-ABL1 efekty leczenia przewleklej bialaczki szpikowej ulegly diametralnej poprawie. Jednak praktyka kliniczna pokazuje, ze mimo skuteczności i dobrej tolerancji pierwszego TKI — imatynibu (IM)— cześc pacjentow wymaga zastosowania lekow II i III generacji z powodu niedostatecznej odpowiedzi molekularnej lub wystąpienia dzialan niepoządanych. Ponatynib jest lekiem, ktorego skutecznośc dobrze udokumentowano, zwlaszcza u pacjentow leczonych wcześniej co najmniej dwoma innymi TKI oraz u tych z obecnością mutacji T315I . Ponizej zaprezentowano przypadek pacjenta, u ktorego początkowo obserwowano pierwotną opornośc na IM, a nastepnie dzialania niepoządane dazatynibu, co doprowadzilo do zastosowania TKI III generacji — ponatynibu. Ponatynib okazal sie bardzo skuteczny mimo zmniejszonej dawki, jednak w przebiegu leczenia obserwowano wystepowanie dzialan niepoządanych.