Postkolonializm w konflikcie

Q4 Arts and Humanities

Porownania Pub Date : 2022-09-30 DOI:10.14746/por.2022.1.24

Marta Tomczok

引用次数: 0

Abstract

W artykule analizuję koncepcję postkolonializmu w konflikcie, zaproponowaną w pracy Polska literatura postkolonialna. Od sarmatyzmu do migracji poakcesyjnej (2020) Dirka Uffelmanna. Nawiązując do najważniejszych prac badaczy polskich (Hanny Gosk, Doroty Kołodziejczyk, Magorzaty Zduniak-Wiktorowicz, Ryszarda Nycza), staram się pokazać założenia myśli niemieckiego slawisty, a także zrozumieć pozycję, jaką chce zająć tą pracą wśród innych badaczy postzależności kultury polskiej. W tym celu śledzę historycznoliteracki porządek przyjęty przez Uffelmanna w książce, próbuję także opisać jego poszczególne części. Szczególną uwagę zwracam na pojęcia samoorientalizacji, autoindianizacji oraz autoproletaryzacji, za pośrednictwem których autor ujmuje literaturę XIX, XX i XXI wieku (m.in. Henryka Sienkiewicza czy migrantów poakcesyjnych) w dychotomię ofiara – kolonizator. Pułapki tej dychotomii i sposób jej omijania bądź zaostrzania w dyskursie akademickim polskich badaczy postzależności omawiam w ostatniej części artykułu.

查看原文本刊更多论文

冲突中的后殖民主义

本文分析了波兰后殖民文学中提出的冲突中的后殖民主义概念。从Sarmatism到加入后的移民（2020），Dirk Uffelmann著。参考波兰研究人员最重要的作品（Hanna Gosk、Dorota Kołodziejczyk、Magorzata Zduniak Wiktorowicz、Ryszard Nycz），我试图展示德意志斯拉夫思想的假设，并理解他希望在其他研究波兰文化依赖性的研究人员中对这项工作采取的立场。为此，我遵循乌菲曼在书中采用的历史文学秩序，并试图描述其各个部分。我特别关注自我定位、自我独立和自我角色化的概念，通过这些概念，作者将19世纪、20世纪和21世纪的文学（包括Henryk Sienkiewicz或加入后的移民）置于受害者-殖民者的二分法中。文章的最后部分讨论了这种二分法的陷阱以及如何在波兰后依赖研究者的学术话语中避免或强化它。

本文章由计算机程序翻译，如有差异，请以英文原文为准。

求助全文

约1分钟内获得全文求助全文

来源期刊

Porownania Arts and Humanities-Literature and Literary Theory

CiteScore

0.10

自引率

0.00%

发文量

期刊介绍： The 2019 tercentenary of the publication of Daniel Defoe’s Robinson Crusoe provides the perfect opportunity to reconsider the global status of the Robinsonade as a genre. Its translations, transformations, and a gradual separation from the founding text by Daniel Defoe have revealed its truly international character, with the term ‘Robinsonade’ itself first used in the German literary tradition and the most enduring narrative structure established not so much by Defoe himself but by J.J. Rousseau and his commentary on Robinson Crusoe in Emile; or, On Education. This issue will address the circulation of the Robinsonade across cultures and national contexts, the adaptability of the form and its potential to speak to various audiences at different historical moments. We invite contributions on all aspects of the afterlives of the Robinsonade across languages and media, with a particular interest in contemporary variations on the theme.