Language, Representation and Fetish. Hunger in “The Shawl” by Cynthia Ozick

Abstract

Streszczenie: The Shawl Cynthii Ozick stanowi niezwykle interesującą próbę zapisu doznania głodu, utraty i Holokaustu. Opowieść ta przekształca się w medytację nad możliwością przedstawienia doznań traumatycznych, nie poddających się łatwej symbolizacji. Umieszczając język i literaturę, czy też szerzej reprezentację, w stanie podejrzenia, Ozick pozostaje wierna tradycji żydowskiego anikonizmu. Autorka czyni to jednak w sposób ostentacyjnie literacki, zatrącający o idolatrię fikcji powieściowej. Odrzucając przedstawienia werystyczne lub hiperrealistyczne głodu i Holokaustu, Ozick podpowiada, że iluzja bezpośredniości, którą takie teksty wytwarzają, jest li tylko fetyszem, nie zaś śladem obecności ciała w literaturze. Ambicje Ozick są być może skromniejsze, ale z pewnością uczciwsze. Autorka odsłania nieprzystawalność porządku zmysłów i literatury, jednak – trawestując tytuł książki Georgesa Didi-Hubermana – wydaje się również mówić „literatura mimo wszystko”, afirmując tym samym medium języka oraz literaturę pomimo wszystkich jej niedoskonałości. Summary: The Shawl by Cynthia Ozick is an extremely intriguing attempt at writing hunger, loss and the Holocaust. The novella transforms into a meditation on the possibility of depicting traumatic sensations, which easily defy symbolisation. As she casts suspicion on language and literature, and more broadly representation, Ozick adheres to the tradition of Jewish aniconism. However, she does so in an ostentatiously literary manner, verging on the idolatry of fiction. Ozick discards verisimilitude and hyperrealism in the representations of hunger and the Holocaust. In so doing, she seems to suggest that the illusion of immediacy they produce is merely a fetish rather than the literary celebration of the body. Ozick’s ambitions may be more moderate but they are certainly more honest: she explores the irreconcilable differences between the realms of the sensual and the literary. However, she also seems to say “literature in spite of all” (to misquote Georges Didi-Huberman’s dictum), thereby articulating her affirmation of the linguistic medium and literature in spite of all their shortcomings and deficiencies.