C. P. Cavafy’s subjective time

Abstract

Ο Κ. Π. Καβάφης γίνεται θησαυριστής στιγμών ενός χρόνου χαμένου, επιδιώκοντας στην ποίησή του τη σύζευξη των χρονικών διαστάσεων. Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται πώς πραγματοποιείται η διαστολή της καβαφικής χρονικότητας τόσο στα ιστορικά ποιήματά του με την αξιοποίηση της «αντικειμενικής συστοιχίας» και με τη χρήση της ειρωνείας ή της αλληγορίας όσο και στα ερωτικά ποιήματα του με την ενεργοποίηση της ατομικής μνήμης. Μελετάται ακόμη η καβαφική διαλεκτική μεταξύ γήρατος και νεότητας και διερευνάται η ενσωμάτωση στην ποιητική του μελλοντικών ενατενίσεων και σκόπιμα επιλεγμένων ή επαναλαμβανόμενων χρονικών σημάνσεων και δομών, που εξυπηρετούν ευφυείς σκηνοθετικές επιλογές ή τη δραματικότητα της γραφής του. Προάγοντας την αντίληψη του χρόνου ως ατομικού βιώματος, ο υποκειμενικός χρόνος του Καβάφη εύλογα μπορεί να συσχετιστεί με την έννοια της χρονικότητας των Ε. Husserl, H. Bergson και M. Heidegger, του Αγίου Αυγουστίνου και του T. S. Eliot. Cavafy becomes treasurer of the moments of a lost time, seeking in his poetry the coupling of temporal dimensions. This study examines how Cavafy’s expansion of temporality is realized both in his historical poems through the use of the “objective array”, the use of irony or allegory, and in his love poems through the activation of individual memory. In addition, Cavafy’s dialectic between old age and youth is studied, and the incorporation in his poetics of future reflections and deliberately chosen or repeated temporal markings and structures, which serve ingenious staging choices or his dramatical writing, is explored. Cavafy’s poetry projects a conception of time as an individual experience and consequently his subjective time can be reasonably related to the notion of temporality of E. Husserl, H. Bergson and M. Heidegger, St. Augustine and T. S. Eliot.