Illicit love affairs of mortal women with gods: Cassandra’s Annunciation by Dimitriadis and Κassi by Flourakis

Abstract

Οι παράνομοι έρωτες γυναικών με θεούς είναι το νήμα που ξετυλίγεται σε ένα τεράστιο εύρος αρχαίων μύθων και εξακολουθεί να προσλαμβάνεται και να διασκευάζεται στο σύγχρονο δράμα με ποικίλους τρόπους. Στην περίπτωση της μεταμοντέρνας λογοτεχνίας και αντίστοιχα του θεάτρου, το θέμα προτιμάται να διερευνάται υπό το πρίσμα θεωριών του φεμινισμού με πολλούς συγγραφείς να εκμεταλλεύονται την αλληγορία της άνομης αγάπης μεταξύ γυναικών και θεών προκειμένου να μελετήσουν ζητήματα δύναμης, εξουσίας και φύλου. Στον σύγχρονο ελληνικό θεατρικό χώρο, ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης συνθέτει τον μονόλογο Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας, μέσω του οποίου η Κασσάνδρα, ως γυναίκα μάγισσα, αμφισβητεί τον προσωπικό της μύθο και επιχειρεί να καταρρίψει κάθε μορφή ηθικού εγκλεισμού, απαγόρευσης ή δέσμευσης. Στο έργο Τα Φύλλα της Κάσσυ του συγγραφέα Ανδρέα Φλουράκη, η ομώνυμη ηρωίδα, ως γυναίκα λάφυρο του Αγαμέμνονα, δεν έχει κανένα δικαίωμα στον δημόσιο λόγο, εντούτοις επιλέγει να εκφράζει τη γνώμη της και να υποστηρίζει αυτή την επιλογή μέχρι τέλους. Πρόκειται για δύο αρχαιόθεμους μονολόγους οι οποίοι, ως διακείμενα του τραγικού μύθου της Κασσάνδρας, προβάλλουν τον λόγο ως όπλο των δύο γυναικών. Συνεπώς, αυτό που καλείται να πραγματευθεί η παρούσα εισήγηση, μέσω των θεωριών συγκριτικής γραμματολογίας, πρόσληψης και διακειμενικότητας, είναι η διερεύνηση της δυναμικής των αρχαίων μύθων έρωτος και αγάπης, προσλαμβανόμενης στο μεταμοντέρνο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Illicit love affairs of women with gods is the thread that runs through a vast range of ancient myths and is still taken up and adapted in modern drama in a variety of ways. In the case of postmodern literature and theater respectively, the topic is preferred to be explored in the light of feminist theories with many writers exploiting the allegory of illicit love between women and gods in order to study issues of power, authority and gender. In the modern Greek theater, the playwright Dimitris Dimitriadis composes the monologue Cassandra’s Annunciation, through which Cassandra, as a female witch, challenges her personal myth and attempts to break down any form of moral confinement, prohibition or commitment. In the play Κassi by the playwright Andreas Flourakis, the eponymous heroine, as Agamemnon’s female prey, has no right to public speech, yet she chooses to express her opinion and support this choice to the end. These are two ancient-themed monologues which, as subjects of the tragic myth of Cassandra, present speech as a weapon of the two women. Subsequently, what this presentation is called to do, through the theories of comparative grammar, reception and intertextuality, is the investigation of the dynamics of the ancient myths of love and love, employed in the postmodern context of globalization.