Parafia jako przestrzeń aktywności kulturalnej polskich imigrantów. Z życia muzycznego Polonii chicagowskiej do roku 1914

Abstract

Artykuł ukazuje formy aktywności kulturalnej polskich imigrantów, dla realizacji których przestrzenią pozostawały polskie parafie rzymskokatolickie licznie powstające i funkcjonujące w Chicago. Uwaga została w nim skupiona na aspektach związanych z życiem muzycznym miejscowej Polonii w okresie od chwili zorganizowania pierwszej polskiej parafii etnicznej w mieście – parafii św. Stanisława Kostki (1867) do roku 1914. Wraz z tworzeniem się wspólnot zawiązywano w nich rozmaite organizacje i instytucje parafialne o społeczno-kulturalnym charakterze. Były to między innymi chóry oraz zespoły śpiewacze koncentrujące się na upowszechnianiu muzyki zarówno religijnej, jak i świeckiej. Inspiratorami ich powstania byli często kościelni organiści. Wykonawcy skupieni w tych grupach swoimi występami wzbogacali liturgię, przygotowywali koncerty i popisy wokalne. Do najbardziej znanych postaci polonijnej sceny muzycznej w tym czasie należeli między innymi Antoni Małłek, Andrzej Kwasigroch oraz solistki Róża Kwasichroch i Agnieszka Nering, Za sprawą powstających inicjatyw muzycznych parafialna publiczność mogła uczestniczyć w życiu kulturalnym oraz przyjemnie spędzić wolny czas. Jednocześnie, dzięki prezentowanemu repertuarowi, w którym było miejsce między innymi na popularne utwory polskie, a także pieśni o charakterze patriotycznym, oddziaływały one na propagowanie polskości oraz kształtowanie tożsamości słuchaczy.