Kontributi i Joklit për etnogjenezën e shqiptarëve në një analizë kritike të veprës së Seliščevit

Abstract

Në fillim të shek. XX ndryshoi qasja ndaj autoktonisë së shqiptarëve në trojet e tyre aktuale, e cila në shek. XIX nuk vihej në dyshim. Sidomos me studimet e romanistit e ballkanologut G. Weigand, midis gjuhëtarëve u përhap teza trake e prejardhjes së shqiptarëve, që nënkuptonte një imigrim nga troje më lindore në brendësi të gadishullit Ballkanik, një tezë që i shkonte për shtat politikës nacionaliste të vendeve sllave fqinje me Shqipërinë. Në këtë kontekst vendoset edhe vepra e sllavistit rus A. M. Seliščev, Popullsia sllave në Shqipëri, Sofje 1930, në të cilën, me përpjekjet për zbulimin e ndriçimin e gjithanshëm të popullsisë së zhdukur sllave të Shqipërisë, nxirrej përfundimi se shqiptarët kanë ardhur në atdheun e tyre të sotëm pas sllavëve dhe i kanë asimiluar ata. Artikulli përqendrohet në studimin e gjerë kritik që albanologu i shquar e sllavisti N. Jokl i bëri veprës së Seliščevit, duke rrëzuar në radhë të parë disa nga argumentet e Weigandit të përdorura nga Selishçevi për të treguar kohën e vonë të ardhjes së shqiptarëve në trojet e tyre. Ky studim i Joklit ka rëndësi të veçantë për marrëdhëniet historiko-gjuhësore shqiptaro-sllave, pasi i trajton ato nga këndvështrimi albanologjik, duke korrigjuar të metat që rrjedhin nga njohja e pamjaftueshme e historisë së gjuhës shqipe prej Selishçevit.