Teknik Pengubahsuaian dalam Terjemahan Intralingual Diakronik Manuskrip Melayu ‘Hikayat Abdullah’

Abstract

Makalah ini mengetengahkan perbincangan mengenai penggunaan teknik pengubahsuaian seperti yang dicadangkan oleh Nida pada tahun 1964 yang diaplikasikan dalam terjemahan intralingual diakronik terhadap manuskrip Melayu ‘Hikayat Abdullah’ (Abdullah Abdul, 1849). Tujuan utama terjemahan intralingual diakronik adalah untuk menghasilkan sebuah teks yang lebih bersifat kontemporari kepada pembaca sasaran. Terdapat banyak teknik yang sesuai diaplikasikan dalam terjemahan intralingual diakronik bergantung kepada ciri-ciri bahasa Melayu klasik itu sendiri. Walau bagaimanapun, kajian ini bertujuan untuk mencerakin teknik pengubahsuaian yang berlaku dalam terjemahan manuskrip Melayu ‘Hikayat Abdullah’ (Hamzah, 2007) daripada bahasa Melayu klasik kepada bahasa Melayu moden berlandaskan ciri-ciri bahasa Melayu klasik. Bagi tujuan tersebut, kajian ini dijalankan dengan mengaplikasikan pendekatan kualitatif yang menjurus kepada bentuk analisis secara deskriptif. Dapatan kajian mendapati bahawa teknik pengguguran dan teknik pindaan lebih kerap digunakan bagi ayat yang panjang dan berulang-ulang, ayat yang banyak menggunakan kata pangkal ayat, dan ayat yang banyak mengandungi partikel pun dan lah.