Polsko-czeskie inicjatywy na polu kultury w ostatnich trzydziestu latach w regionie Śląska Cieszyńskiego

Abstract

Zmiany przynależności państwowej Śląska Cieszyńskiego w okresie siedemdziesięciu lat i jego podział prowadziły stopniowo do zdezintegrowania jednolitej dotąd społeczności cieszyńskiej. Ludność autochtoniczna, pozostająca po 1920 r. na terenie Republiki Czechosłowackiej, czuła się odcięta od języka i kultury polskiej. W części polskiej Śląska Cieszyńskiego stopniowo zatracało się poczucie wspólnoty z ludnością na drugim brzegu Olzy. W wyniku tego powstały dwie odrębne tożsamościowo grupy Polaków: autochtoni, zamieszkujący tzw. Zaolzie (lewobrzeżne tereny Śląska Cieszyńskiego odgraniczone rzeką Olzą) – językowo i emocjonalnie związani z Polską, i Cieszynianie, którzy znaleźli się po „polskiej” stronie Olzy, włączając się naturalnie w krąg rodzimej kultury. Niniejszy artykuł przedstawia drogę do ponownego zjednoczenia społeczności cieszyńskiej. Platformą do odbudowania przerwanych więzi były i są kontakty na polu kultury.