Cemal Şakar ın Hikâyeciliği

Abstract

Cemal Şakar, ilk hikâyesini yayimladigi 1982 yilindan bugune dek kirk yila yaklasan sanat hayatiyla adindan soz ettiren bir yazardir. 1980 sonrasi Turk edebiyati soz konusu edildigi vakit, hikâyeleri ve denemeleri ile anilan sanatci, gunumuzde hâlen yazmayi surdurur. Dunya gorusuyle kendi yasam ve sanat cizgisinin uyumlu olmasina ozen gosteren Şakar’in eserlerinde, ozellikle dini hassasiyetlerinin izdusumu musahede edilir. Onun modern cag karsisinda, Islâmi hassasiyetlerini hic elden birakmadan istikrarli bir sekilde on planda tutmasi, eserlerini bu dogrultuda verme gayreti dikkat ceker. O, Islâmi hassasiyetler tasiyan bir sanatcinin, modern caga sanatla nasil cevap verecegini dusunur ve hikâyeye yonelmesi de bundandir. Hikâyeleri gelenekle beslenmekle beraber, icinde aktuel temalarin ve yeni bicim arayislarinin da yer aldigi postmodern bir donemin urunleri olarak degerlendirilebilir. Teknik bakimindan devamli bir yeniligin pesinde olmasi, caginin dinamizmi ile orantili olarak farkli ifade sekillerini denemesi, onun hikâyecilik tecrubesinin onemli bir tarafini teskil eder. Bu makalede Cemal Şakar’in hikâyeciligi bir butun halinde degerlendirilmistir. Once onun hikâye turu hakkindaki gorusleri ele alinmis; ardindan, hikâyeleri kronolojik olarak takip edilmis, sanatinin seyrinde gorulen degisimlere dikkat cekilmistir. Tema ve bicim olarak sanatcinin urunleri incelenirken, Şakar’in ifade ettikleri ile ortaya koydugu sanati arasindaki iliski ve tutarlilik da degerlendirilmistir. Makale, Şakar’in ideolojisini sanatta on plana aldigi ve yer yer gorusleriyle sanati arasinda dogan ihtilaflarin oldugu sonuclarina odaklanir.