Prawo do wychowania chrześcijańskiego w warunkach kultury cyfrowej

Abstract

Współczesny człowiek spotyka się na co dzień z cyfrowością, która oddziałuje na jego życie na konkretnych etapach rozwojowych. Dotyczy to przede wszystkim okresu dzieciństwa i młodości, gdy w sposób naturalny podlega się procesom wychowawczym. Dyrektorium o katechizacji zwraca uwagę, że wpływ ten jest na tyle znaczący, że pozwala mówić o nowej kulturze – zmieniającej język, kształtującej mentalność oraz wprowadzającej nową hierarchię wartości. Istotną cechą nowej kultury jest jej globalny zasięg, ponieważ cyfrowość ze swojej natury przekracza granice państw i kontynentów, a odległości geograficzne tracą dla niej znaczenie. Ustawodawca kościelny, respektując prawo każdego człowieka do osiągnięcia pełnego rozwoju osobowego, deklaruje w kan. 217 KPK/1983 uprawnienie wszystkich wiernych do otrzymania integralnego wychowania chrześcijańskiego. Jest ono ciągłym procesem, który powinien być dostosowany nie tylko do wieku, lecz także do mentalności wiernych, na co znaczący wpływ ma nowa kultura cyfrowa. Artykuł odnosi się do pytania, w jaki sposób zagwarantować prawo do wychowania chrześcijańskiego w warunkach kultury cyfrowej oraz jakie obowiązki wynikają z tego prawa wiernych dla pasterzy Kościoła spełniających wobec nich misję głoszenia Ewangelii w warunkach kultury cyfrowej, ze szczególnym uwzględnieniem postulatu humanizacji języka.