KU’RAN-I KERİM’DE LAFIZ MANA İLİŞKİSİ BAĞLAMINDA TERACCİ ÜSLUBU-BAKARA SURESİ ÖRNEĞİ

Abstract

: Din Dili, içerisinde birçok sembolik anlatımın ve birçok sanatsal üslubun yer aldığı kendine has anlatımıyla her dem güncelliğini koruyarak insanoğluna hayat suyu olmaya devam etmektedir. İnsanlara düşüncelerinde rehberlik eden Kur'an'ın eşsiz anlatımı içindeki ayetler birçok hikmeti barındırmaktadır. Bir hidayet rehberi ve öğüt verici olan Kur’an’ın sunmuş olduğu mesajların değerini kavramak için ayetlerin lafız ve mana bütünlüğü açısından değerlendirilip üzerinde mütalaa edilmesi önem arz etmektedir. Kelimelerin niçin, nerede, hangi maksatla kullanıldığı gibi soruların cevaplarının şuurunda olunması kişinin Kur’an’ı daha iyi anlamasına yardımcı olacaktır. Allah ile insan arasındaki ontolojik temelde en belirgin olarak karşımıza çıkan özellik yaratıcının Rahman oluşu ve sonsuz merhamet sahibi olması sebebiyle insana beyan etmeyi öğretmesidir. Aynı şekilde Allah insanlara tefekkür etmeyi, hatırda tutmayı, nimetlerin sonucunda şükretmeyi, doğruya giden yolu “lealle” lafzı ile öğretmektedir. Kuran ayetlerini lafzi ve edebi şekillerde okumaya ve araştırmaya yeni inceliklerini keşfetmeye çalışmaktayız. Çalışmamız kapsamında Bakara suresi bağlamında Teracci Üslubunu ele alıp hem Arap Dili ve Belagat ilmi açısından hem de lafız-mana ilişkisi bakımından incelenmiş olup yapılan çıkarımlar sonuç kısmında değerlendirilmiştir.