TÜRKİYE’DE “YENİ DİN SOSYOLOJİLERİ” KİMLİĞİ ÜZERİNE METODOLOJİK BİR TARTIŞMA

Abstract

Din sosyolojisi, Turkiye’de akademi tarihi boyunca sosyolojiyi aracsallastiran metodolojik bir yaklasim kullanmistir. Bu kullanim bicimi, gunumuzde yeni universitelerde sosyoloji bolumleri kurulmasiyla daha da belirginlesmistir. Iddianin cercevesini, din sosyologunun “pozitivist ve sistematik bir metodolojik perspektifte dusunmek icin” sosyolojik yontemlere basvurdugu varsayimi cizmektedir. Burada metodolojik kriz uzerinden yasanan bir kimlik sorunsali soz konusudur. Krizin kaynagi teoloji egitimi uzerine din sosyolojisi doktorasi yapan kisilerde “toplumsal alanin butun olarak gorulmesinden ziyade toplumsal hayatin parcalandigi bir goruntunun” ortaya cikmasinin soz konusu olmasidir. Bu calisma Turkiye’de 2006 sonrasi kurulan universitelerde sosyoloji bolumlerinde kendisine yer bulan akademisyenlerin kurmaya calistigi perspektifler ve bu perspektiflerde baskin izler tasiyan din sosyolojisi egitimli akademisyenler uzerine bir tartisma yurutmeyi planlamistir. Calismanin ana sorunsali, metodolojik perspektiften aracsallik uretme cabalari ve bunun giderek pragmatist bir cabaya donusumun yol izlegine ulasmaktir. Calismada, icerik analizi teknigi kullanilmistir. Calismanin butunu “din sosyolojisinin metodu ne olmamalidir?” sorusuna yanit verme kaygisindan hareketle olusturulmustur.