MODERN ARAP ŞAİRLERİNİN KLASİK DİL (FASİH) VE GÜNLÜK KONUŞMA DİLİ (AMMİCE) ARASINDAKİ İLİŞKİ DİYALEKTİĞİ

Abstract

Yaşayan eski dillerden biri olan Arapça, insanların yazma ve konuşma dili olarak kullandığı, farklılıklarıyla ve tezatlıklarıyla birlikte kurallarına bağlı bir dildir. Yazma ve konuşma dili arasındaki farklılık birbirinden oldukça uzak mesafededir. Bu farklılık ve birbirine uzaklık iki dil arasında diyalektik ve uyuşmazlıklara neden olmaktadır. Zaman zaman bu tartışmaların arttığı ve yükseldiği görülmektedir. Bunun doğal bir sonucu olarak, İslam medeniyetinin gerilemesi, Batı etkisi altındaki Arapların durumundaki değişim, kültüre yabancılaşmış kişilerin desteklediği modern şiire davet ile modern dönem tartışmaları daha keskin bir artış göstermiştir. Arap dili, günlük dilden farklı olan fesahat ve belagatini hala korumasına rağmen bu tartışma ve diyalektiklerden etkilenmiştir. Modern Arap şiirinin ortaya çıkışıyla birlikte şiir diline yakınlık ile günlük konuşma diline uzaklık boyutunda şiirsel bir dil sorunu da doğmuştur. Modern dönem Arap şairleri bu soruna karşı tutumlarını ortaya koyarak görüşlerini bildirmişlerdir. Bu çalışmayla, modern Arap şairlerin eserleri aracılığıyla fasih ve günlük konuşma dili arasındaki tartışmaları ve şairlerin fasih dil ile yazılan Arap şiirinde günlük konuşma dili kullanımına ilişkin tutumlarının ortaya konulması amaçlanmaktadır. Çalışmanın giriş bölümünde konu ile ilgili olarak literatür taramasına yer verilmiştir. İncelenen çalışmaların ilkinde şiir geleneğinde günlük dil kullanımı ele alınmıştır. İkinci ve üçüncü çalışmalarda fasih şiir ile günlük konuşma dili incelenmiştir. Dördüncü çalışmada modern dönem şairlerin fasih şiirde günlük dil kullanımını reddettikleri ve son çalışmada da fasih şiirde yerel olarak kullanılan günlük dil ile fasih dil kullanımına ilişkin adaptasyona yer verilmiştir.