Resilence a poczucie stresu i samoskuteczności u małżonków/partnerów osób z nabytą niepełnosprawnością ruchową

Abstract

Przedmiotem opracowania jest analiza relacji między resilience ujmowanym w kategorii względnie stałej cechy osobowościowej a samoskutecznością i stresem u małżonków i partnerów osób z nabytą niepełnosprawnością ruchową. W badaniach wzięły udział 93 osoby. Materiał zebrano za pomocą następujących narzędzi badawczych: Kwestionariusz Poczucia Stresu (KPS) (Plopa, Makarowski), Skala Uogólnionej Własnej Skuteczności (GSES) (Schwarzer, Jerusalem, adaptacja – Juczyński) oraz Skala Pomiaru Prężności SPP-25 (Ogińska-Bulik, Juczyński). Ustalono statystycznie istotne związki między resilience postrzeganym jako prężność psychiczna a ogólnym poczuciem stresu i jego dwoma wymiarami – napięciem emocjonalnym i stresem intrapsychicznym. Potwierdzono również związek między resilience a samoskutecznością, przy czym największy wkład w wyjaśnienie zmiennej zależnej, jaką jest poczucie własnej skuteczności, zanotowano w przypadku wymiaru prężności Kompetencje osobiste do radzenia sobie i tolerancja negatywnych emocji. Przeprowadzone analizy prowadzą do wniosku, że resilience pełni funkcję predykcyjną w stosunku do zmiennych objaśnianych przyjętych w modelu teoretycznym: poczucia stresu i własnej skuteczności w radzeniu sobie w sytuacjach trudnych.