Edukacja zdalna: szansa czy zagrożenie?

Abstract

Okres pandemii COVID-19 ujawnił różne dylematy związane ze zdalnym nauczaniem. Traktuje się to jako wymuszoną konieczność, która – w opinii nauczycieli, rodziców i ekspertów pojawiających się w mediach – przynosi więcej szkód niż korzyści. Przytacza się wiele przykładów, które mają potwierdzać tę tezę. Podkreśla się zerwanie bezpośredniego kontaktu ucznia i nauczyciela, ucznia i ucznia, nauczyciela i rodzica. Mówi się wiele o psychospołecznych skutkach kontaktów zapośredniczonych przez internetowe komunikatory. Podkreśla się obniżenie jakości nauczania, trudności z przyswojeniem przez uczniów koniecznego materiału. Zwraca się uwagę na konieczność angażowania się rodziców w proces kształcenia w stopniu większym niż przed pandemią. Pojawia się pytanie, czy w erze społeczeństwa medialnego (cywilizacji medialnej), czy wręcz społeczeństwa cyfrowego, wykorzystanie nowoczesnych środków komunikacji, jakich dostarczają levinsonowskie nowe nowe media, distance learning jest zagrożeniem dla przebiegu i jakości procesu kształcenia. A może jest dla współczesnej szkoły szansą, którą można wykorzystać w celu zmiany sposobu widzenia i – co ważniejsze – praktykowania kształcenia? Próba odpowiedzi na te pytania będzie przedmiotem niniejszego artykułu. Kolejną sferą są wyzwania, jakie dla szkolnej dydaktyki generuje distance learning. Wymusza to i nowy sposób myślenia o kształceniu, i zmiany w praktyce dydaktycznej. Artykuł będzie raczej katalogiem problemów generowanych przez nowe dla edukacji otoczenie technologiczne niżprezentacją weryfikacji mniej lub bardziej szczegółowych hipotez.