Παράγοντες που επιδρούν στην πρόθεση των εργαζομένων να εργαστούν με τηλεργασία

Abstract

Στην παρούσα έρευνα χρησιμοποιήθηκε μία παραλλαγή της μεθόδου της βινιέτας προκειμένου να διερευνηθεί η πρόθεση των Ελλήνων εργαζομένων να εργαστούν με τηλεργασία σε δύο συνθήκες, με μερική (η εργασία πραγματοποιείται με διάσπαση της ανάμεσα στον φυσικό εργασιακό χώρο του εργαζομένου και εκτός αυτού και σε εργασιακούς χρόνους της επιλογής του) και πλήρη απασχόληση (καθολική πραγματοποίηση της εργασίας εκτός του φυσικού εργασιακού χώρου του εργαζομένου και καθ’ όλη την διάρκεια του εργασιακού του ωραρίου). Συγκεριμένα εξετάστηκε η αντιλαμβανόμενη επίδραση πέντε παραγόντων, που έχουν συζητηθεί στη διεθνή βιβλιογραφία, αναφορικά με την πρόθεση των εργαζομένων να εργαστούν με τηλεργασία: α. πανδημία COVID-19, β. υποστηρικτικός προς την τηλεργασία προϊστάμενος/η, γ. υποστηρικτικός προς την τηλεργασία οργανισμός, δ. οικογενειακές υποχρεώσεις και ε. αλληλεξάρτηση των εργασιακών καθηκόντων με άλλες εργασίες του οργανισμού. Στη έρευνα συμμετείχαν 83 εργαζόμενοι του ελληνικού δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (μέση ηλικία 36,7 έτη; 54,2% οι γυναίκες συμμετέχουσες). H συλλογή των δεδομένων πραγματοποιήθηκε κατά την έναρξη του δεύτερου κύματος της πανδημίας (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2020). Για την ανάλυση των δεδομένων, χρησιμοποιήθηκαν μοντέλα πολυεπίπεδης γραμμικής παλινδρόμησης. Τα αποτελέσματα των αναλύσεων ανέδειξαν την ύπαρξη της πανδημίας COVID-19 ως το σημαντικότερο προβλεπτικό παράγοντα για την πρόθεση τηλεργασίας και μερικής και πλήρους απασχόλησης, ενώ ακολούθησαν με φθίνουσα σειρά αντιλαμβανόμενης σημασίας, ο υποστηρικτικός προς την τηλεργασία προϊστάμενος/η, ο  υποστηρικτικός προς την τηλεργασία οργανισμός, οι οικογενειακές υποχρεώσεις και τέλος η αλληλεξάρτηση των εργασιακών καθηκόντων. Τα ευρύματα της έρευνας, συμβάλουν στη συζήτηση σχετικά με τη σημασία των ατομικών και οργανωσιακών παραγόντων που επιδρούν στην πρόθεση των εργαζομένων για τηλεργασία.