Granica praw człowieka. Czy Polska dopuszcza się strukturalnego naruszenia EKPC w sprawach azylowych?

Abstract

Artykuł analizuje polską praktykę ignorowania wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej oraz znacznego poziomu odmów udzielenia ochrony międzynarodowej w kontekście Reguły 61 Regulaminu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, która pozwala na zastosowanie procedury wyroku pilotażowego w przypadku strukturalnego naruszenia EKPC. Z motywów wyroku ETPC z 23 lipca 2020 r. w sprawie M.K. i inni przeciwko Polsce, a także informacji przedstawionych przez Rzecznika Praw Obywatelskich i organizacje pozarządowe wynika, że istnieją podstawy dla zakwalifikowania praktyki ignorowania wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej jako naruszenia strukturalnego. Nie ma natomiast wystarczających podstaw dla takiej kwalifikacji w odniesieniu do znacznego poziomu odmów udzielenia ochrony międzynarodowej. The Border of Human Rights. Is Poland Liable for Structural Violation of the ECHR in Asylum Cases? The article analyzes the Polish practice of ignoring applications for international protection and the high level of refusals to grant international protection in the context of Rule 61 of the Rules of the European Court of Human Rights, which allows the employment of the pilot judgment procedure in the event of a structural violation of the ECHR (structural problem). It appears from the reasoning of the judgment of the ECtHR of 23 July 2020 M.K. and others v. Poland, as well as from information provided by the Ombudsman and non-governmental organizations that there are grounds for classifying the practice of ignoring applications for international protection as a structural violation (structural problem). However, there are no sufficient grounds for such a classification with regard to the significant level of refusals to grant international protection.