Umer İpçi'nin "Gazı Mansur" Poemasına Dair

Abstract

Kırım Tatar Sovyet edebiyatının en tanınmış temsilcilerinden olan Umer İpçi (Alkeday), 1897 yılında Bahçesaray’da dünyaya gelmiştir. 1911 yılında Tavdair köyündeki okulda ilköğrenimine başlamıştır. 1914 yılında Ufa’ya gidip oradaki Galiya medresesinde öğrenimine devam etmiştir. 1917’de Kırım’a dönüp birkaç yıl öğretmenlik yapmış ve o devirdeki sanatıyla Kırım Tatar Milli hükümetini överek halkı birlik ve milli özgürlüğe çağırmıştır. 1923 yılından 1928 yılına kadar Kırım Devlet Tiyatrosunda aktör, rejisör ve direktör görevlerinde bulunmuştur. Aynı zamanda Yeni Dünya gazetesinde çalışmıştır. Umer İpçi’nin “Medrese” adlı ilk şiiri 1915 yılında yazılmıştır. Çok çeşitli sanat eserlerine sahip olan Umer İpçi; şiir, nesir ve dram eserleri yazmıştır. 1920-1930 yılları arasında on yedi özgün kitabı ve birçok edebî tercümesi yayımlanmıştır. Faişe (1924), Alim (1925), Nenkecan Hanım (1926), Şain Girey (1929) gibi piyeslerinde halkının farklı zamanlardaki yaşayışını ve tarihi olaylarını yetenekli bir kalem gücüyle göstermiştir. İkinci Dünya Savaşından sonra, Umer İpçi’nin İkâyeler (1972) kitabı yayımlanmıştır. Onun birçok eseri Edebiyat Hrestomatiyası (1971) kitabına alınmış ve Yıldız dergisinin sayfalarında basılmıştır. Umer İpçi’nin tarih ve vatanseverlik konulu eserlerinden biri “Gazı Mansur” manzumesidir. Bu eser, 1917 yılında Kırım Ocagı gazetesinde basılmıştır. Bu yazıda, Umer İpçi’nin Gazı Mansur manzumesi hakkında bilgi verilmeye çalışılmıştır.