I’ll be what I am, a solitary man: Over autisme als contactstoornis

Abstract

De opkomst van het denken over autisme – als stoornis en als onderzoeksgebied – is inmiddels wel aardig in kaart gebracht, zou je denken. Enkele jaren geleden hebben John Donvan en Caren Zucker in hun boek Autisme. De vele gezichten van een stoornis (2017) een uitputtend overzicht van de geschiedenis van autisme gegeven, waarbij ze laten zien dat het begrip ‘autisme’ steeds complexer is geworden. Ook maken de auteurs duidelijk dat autisme niet los gezien kan worden van de manier waarop we over onszelf nadenken. Autisme en daarmee mensen met autisme confronteren ons met de vanzelfsprekendheden in de waarneming van de wereld, in het bijzonder de sociale wereld. Waar het maken en onderhouden van sociale contacten vaak vanzelf lijkt te gaan, daar hapert het in de omgang met mensen met autisme. Dat is veelal ook het eerste wat ouders van autistische kinderen ervaren: het ‘normale’ sociale contact lijkt maar niet van de grond te komen, wellicht een van de redenen waarom we gemakkelijk de kwalificatie ‘vreemd’ toekennen aan de autist en zijn/haar wereld.