Dr Leopold Goeppner’s (1766-1824) pioneering fight against smallpox

Abstract

Ospa prawdziwa (łac. variola vera) przez stulecia uważana była za najgroźniejszą i najbardziej śmiercionośną chorobę zakaźną, odpowiedzialną za zgon, ślepotę i zniekształcenia ciała niezliczonych rzesz ludzi. Mimo wysiłków lekarzy próbujących zahamować rozprzestrzenianie się ospy lub przynajmniej znaleźć sposób pozwalający pacjentom możliwie łagodnie przebyć tę chorobę, przełomem okazało się dopiero odkrycie Edwarda Jennera, który w 1796 r. dowiódł, że zaszczepienie ludziom wirusa ospy krowiej uodparnia ich na działanie wirusa ospy prawdziwej. Nowa metoda szybko zyskała uznanie medyków w różnych miejscach kontynentu europejskiego i na całym świecie. Niniejszy artykuł przedstawia postać dr. Leopolda Goeppnera (1766-1824), fizyka powiatowego ze Świebodzina, pioniera wakcynacji zarówno w Prusach, jak i na obecnych terenach Polski, który już w 1801 r. rozpoczął szczepienia swoich pacjentów przeciwko ospie prawdziwej. Jego trud został ukazany w świetle niestrudzonych zmagań lekarzy w całej Europie, którzy – wyposażeni w nowy rodzaj broni – wypowiedzieli wojnę tak bardzo znienawidzonej, śmiercionośnej chorobie. Jednocześnie musieli walczyć z przeciwnikami nowej metody immunizacji i z szerzącymi się wśród ludzi przesądami.