De rol van subjectieve tijdbeleving in organisaties

Tijd wordt vaak beschouwd als een structurerend en ordenend principe waarlangs dagelijkse gebeurtenissen in een chronologische volgorde kunnen worden georganiseerd. Onze subjectieve beleving van tijd (d.w.z. de ervaring van een episode als ‘kort’ of ‘lang’) is echter niet altijd direct gerelateerd aan deze meer objectieve ‘kloktijd’. Voor sommigen zal de tijd tot een deadline of het einde van een contractperiode voelen als een eeuwigheid, terwijl voor anderen eenzelfde periode als veel korter ervaren wordt. In deze bijdrage wordt stilgestaan bij de relevantie van dit onderscheid tussen objectieve en subjectieve tijdbeleving in de context van werknemers met een beperkte contractduur. Werknemers met een tijdelijk contract, of werknemers die de pensioengerechtigde leeftijd benaderen, zullen zich bewust zijn van het naderende einde van hun contractperiode. Uit onderzoek blijkt dat de objectieve afstand tot een dergelijk einde van invloed is op de motivatie en de betrokkenheid van werknemers met hun organisatie. Recent onderzoek suggereert dat de subjectieve, gevoelde afstand soortgelijke effecten sorteert. Dit inzicht is relevant, daar de subjectieve afstand systematisch en strategisch kan worden aangepast en daarmee de motivatie en betrokkenheid van werknemers met een beperkte contractduur kunnen worden behouden of verhoogd.