Stan liczebny i struktura ludności Szadku w latach 30. XX w.

Bazę źródłową artykułu stanowią wyniki drugiego powszechnego spisu ludności z 9 grudnia 1931 r. oraz, dla lat 1932–1938, materiały zebrane przez istniejący w międzywojennej Łodzi Wydział Statystyczny. W dokumentach Wydziału, oprócz liczby mieszkańców, znajdują się dane dotyczące struktury płci, wieku, wyznania oraz struktury społeczno-zawodowej ludności. W okresie poprzedzającym I wojnę światową Szadek liczył 2,8 tys. mieszkańców, z czego nieco ponad 1/5 stanowili Żydzi. Po zakończeniu wojny Szadek, położony przy wschodniej granicy powiatu sieradzkiego, odzyskał utracone w okresie zaborów prawa miejskie i stał się siedzibą gminy. W dwudziestoleciu międzywojennym miasto pełniło funkcje lokalnego ośrodka rzemieślniczego z niewielkim udziałem przemysłu spożywczego. W latach 30. XX w., po wybudowaniu linii kolejowej łączącej Śląsk z Gdynią, miasto uzyskało połączenie kolejowe1. W 1931 r. w Szadku mieszkało nieco ponad 3,1 tys. osób (por. tabl. 1), przy czym w kolejnych latach nastąpił powolny spadek liczby mieszkańców. W 1938 r. liczba ludności zmniejszyła się o 124 osoby (ok. 4%). Malejąca liczba mieszkańców to wynik przede wszystkim wielkiego kryzysu gospodarczego lat 1929–19352,