Specyfika źródeł do badań politologicznych

Artykuł dotyczy wykorzystania źródeł w badaniach politologicznych, oceny ich przydatności, interpretacji m.in. w aspekcie krytyki wewnętrznej i zewnętrznej. Oprócz klasycznych źródeł: dokumentalnych, akt parlamentu, sądowych, administracyjnych, wojskowych, partii politycznych i ruchów społecznych wykorzystuje się inne źródła. Przykładowo źródła narracyjne: dzienniki, kroniki, pamiętniki, wspomnienia, autobiografie oraz źródła epistolarne. Dokumenty te wzajemnie się uzupełniają i należy je badać pod kątem pochodzenia, autentyczności, wiarygodności. Krytyka źródeł ma na celu m.in. wyeliminowanie dokumentów nieprzydatnych o wątpliwej wartości. W XXI w. znaczącą rolę w badaniach odgrywają źródła internetowe: blogi, vlogi, wpisy na Twitterze, Facebooku, dokumenty audiowizualne o różnym poziomie ogólności i uszczegółowienia. Ich wiarygodność i użyteczność uzależniona jest od czynności krytycznych i wykazania przydatności w badaniach.