Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony UE w perspektywie teoretycznej, praktycznej i agencyjno-instytucjonlanej

Artykuł ten analizuje ewolucję polityki bezpieczeństwa UE, czyli sfery, która była uznawana przez dziesięciolecia integracji za kompetencję państw członkowskich. Stąd rozwadze poddano z jednej strony mechanizmy zapewniające udział w procesach decyzyjnych organów reprezentujących interesy ponadnarodowe (tj. Komisja Europejska, Europejska Agencja Obrony, Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa), przy jednoczesnej gwarancji decyzyjnej dla rządów państw członkowskich (m.in. w ramach Rady). W pierwszej części dyskusja dotyczy roli Traktatu w procesie kształtowania Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (WPBiO) oraz dylematów dotyczących np. poszukiwania konsensusu negocjacyjnego, jak również znaczenia poziomu inwestycji w sferze bezpieczeństwa dla możliwości realizacji założonych celów. Następnie omówione są teoretyczne podstawy integracji omawianej polityki, oraz związane z tym wyzwania interpretacyjne. Trzecia część to analiza sfery instytucjonalno-agencyjnej związanej z zarządzaniem WPBiO, jak również mechanizmów decyzyjnych oraz źródeł finansowania podjętych działań i projektów. Dodatkowo, ukazana jest rola PESCO, czyli stałej współpracy strukturalnej, jako nowej koncepcji praktycznego realizowania założeń traktatowych i celów strategicznych UE w sferze bezpieczeństwa i obrony.