Biedni jako bezpaństwowcy, niepoddani oraz bezdomni. O problemie grup żebraków, oszustów i włóczęgów na terenach południowoniemieckich w nowożytności

W okresie nowożytnym nie wszyscy mieli prawo do obywatelstwa. W XVII i XVIII wieku poprzez powiązanie prawa krajowego oraz prawa dotyczącego ubogich szukano pomysłów administracyjnych oraz policyjnych na ochronę zasobów własnych przez zadeklarowanie grasujacych grup żebraków jako niebędących poddanymi, obcych i bezpaństwowych. Wyróżniono w rezultacie żebraków uprawnionych i nieuprawnionych, „pracowitych” i „leniwych”, zdrowych i chorych, przy czym po ścisłej selekcji tylko nieliczni mogli mieć nadzieję na objęcie prawem krajowym oraz wsparcie finansowe przez jałmużnę. Wczesnonowożytne państwa reagowały coraz bardziej „srogo”, broniąc się przed grupami żebraków napływających do kraju z zewnątrz. Tłumaczenie Renata Skowrońska