Prawda osoby – trzy wymiary. Reinterpretacja klasycznej formuły prawdy

Podjęty temat nawiązuje do teorii osoby Jana Pawła II. Głównym problemem jest relacja dwu pojęć: „osobowy wymiar prawdy” i „klasyczna formuła prawdy”. Osobowy wymiar prawdy wskazuje na podmiotowy aspekt poznania (poznanie dokonuje się w osobie) i nie jest sprzeczny z transcendencją i obiektywnością rezultatów poznania. „Zapodmiotowanie” prawdy w osobie oznacza  zobowiązanie osoby: bycie wiernym prawdzie i własnemu poznaniu. Podstawą tego „zaangażowania” jest bezinteresowność poznania. Prawda osoby przejawia się w trzech wymiarach: (1) poznawczym – intelekt potwierdza prawdę rzeczywistości; (2) wewnętrznym – osoba upodmiotawia prawdę, przyjmuje ją za „swoją”; (3) moralnym – prawda staje się racją czynu i czynnikiem doskonalenia osoby. Potwierdzanie prawdy postawą i czynami jest najbardziej swoistym, unikalnym aktem osoby. Bycie sobą oznacza stałe przekraczanie i doskonalenie siebie. Pełna miara prawdy osoby tkwi w Stwórcy, Źródle jej istnienia i darów wyznaczających sens i cel osobowego życia. Ten, kto żyje prawdą i jest gotów jej służyć, staje się jej świadkiem.