T.S. Eliot i R.V. Scruton: wspólne dążenie do właściwego osądu

Roger Scruton odwołuje się do Thomasa Stearnsa Eliota w prawie każdej swojej książce, poczynając od dysertacji doktorskiej Aesthetic Understanding poprzez prace o pożądaniu, winie, architekturze, Wagnerze, polowaniach, muzyce, kulturze aż po Our Church, poświęconej roli Kościoła anglikańskiego w kształtowaniu brytyjskiej tożsamości, i The Soul of the World, dotyczącej sakralnego wymiaru naszej relacji z otaczającym nas światem. Mimo niewątpliwie fundamentalnego wręcz wpływu, jaki Eliot miał na kształtowanie się światopoglądu Scrutona, poza krótkim artykułem Eliot and Conservatism nigdy nie poświęcił on myśli Eliota osobnej pozycji. Jak będę starał się pokazać, jest tak z tego względu, że Scruton jest nie tyle badaczem myśli Eliota, ile jej kontynuatorem – nie tyle znawcą jego myśli i twórczości, ile ich duchowym spadkobiercą. Można powiedzieć, że jest tak w tym samym stopniu, w jakim T.S. Eliot sam był kontynuatorem myśli Matthew Arnolda i Edmunda Burke’a – wszyscy czterej myśliciele wpisują się bowiem w jeden nurt, który można nazwać konserwatywną filozofią kultury. U podstaw tego nurtu leży przekonanie, że kultura jako źródło wartości i znaczeń porządkujących świat jest podstawą rozwoju duchowego zarówno jednostek, jak i zbiorowości. Rozwój ten,